Τι δεν λένε για την Κούβα, της Rosa Miriam Elizalde

Η Rosa Miriam Elizalde είναι Κουβανή δημοσιογράφος και ιδρύτρια της ιστοσελίδας Cubadebate. Είναι αντιπρόεδρος τόσο της Ένωσης Κουβανών Δημοσιογράφων (UPEC) όσο και της Λατινοαμερικανικής Ομοσπονδίας Δημοσιογράφων (FELAP). Έχει γράψει και συν-γράψει αρκετά βιβλία, συμπεριλαμβανομένων των Jineteros en la Habana και Our Chavez. Έχει λάβει το Εθνικό Βραβείο Δημοσιογραφίας Juan Gualberto Gómez σε πολλές περιπτώσεις για το εξαιρετικό έργο της. Αυτήν τη στιγμή είναι εβδομαδιαία αρθρογράφος της La Jornada της Πόλης του Μεξικού. Πηγή: Peoples Dispatch

Ο παλαιού τύπου πόλεμος ενημέρωσης που βιώσαμε την περασμένη εβδομάδα κατά της Κούβας δεν ξεκίνησε με τον Μπάιντεν. Από το 2017, οι ΗΠΑ μιλούν αδιάκοπα και ανακριβώς για μια κοινωνική έκρηξη στην Κούβα με μαγική λύση την «ανθρωπιστική παρέμβαση». Την ίδια στιγμή, ο Τραμπ προχώρησε προσέθεσε ερισσότερες κυρώσεις στον αποκλεισμό, 243 για να είμαι ακριβής, οι οποίες έχουν διατηρηθεί άθικτες από την σημερινή κυβέρνηση.

Τον Φεβρουάριο του 2020, οι φίλοι του Luis Almagro, Γενικού Γραμματέα του OAS, και οι γερουσιαστές της Φλόριντα, τραβώντας μεταξύ τους selfies με τους πιο αχρείους φασίστες της ακροδεξιάς, ξεκίνησαν μια εκστρατεία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τίτλο «Η κρίση στην Κούβα: Καταστολή, Πείνα και Κορονοϊός.» Εκείνη τη στιγμή, δεν υπήρχε παρά μια περίπτωση COVID-19 στο νησί. Ούτε υπήρχε, όπως υπάρχει σήμερα, έλλειψη τροφίμων ή φαρμάκων. Αυτό συνέβη παρά τα διαδοχικά χτυπήματα στην οικονομία, την πίεση στις τράπεζες, τη δίωξη πλοίων με πετρέλαιο, την απότομη διακοπή των εμβασμάτων, την ακύρωση των τακτικών πτήσεων από τις Ηνωμένες Πολιτείες και πολλά άλλα. Όπως το έθεσε πρόσφατα ο Κουβανός συγγραφέας René Vázquez Díaz, φανταστείτε τον στρατό των κυβερνητικών αξιωματούχων των ΗΠΑ που εργάζονται ακούραστα από το 1960 για να κάνουν παιδιά, ηλικιωμένους και άρρωστους, γυναίκες και άνδρες στην Κούβα να υποφέρουν σε μια μικρή χώρα που δεν έχει επιτεθεί ποτέ στον εκτελεστή της. Φανταστείτε τον τεράστιο αριθμό των κυβερνητικών αξιωματούχων των ΗΠΑ που, τώρα περισσότερο από ποτέ, συνεχίζουν να εκτελούν αυτό το καθημερινό έργο.

Φανταστείτε για μια στιγμή το κόστος αυτού του πολέμου πλήρους φάσματος που λειτουργεί στον κυβερνοχώρο. Συνδέουν και μοιράζονται πληροφορίες με όλους τους υπαλλήλους τους που εργάζονται σε «πραγματικό χρόνο» για να διασφαλίσουν ότι η κοινωνική αναταραχή περνά από ένα πολλά υποσχόμενο δυναμικό σε κάτι που φαίνεται αληθοφανές. Αυτό συμβαίνει χωρίς να αναφέρουμε ποτέ το χέρι που έχει κινητοποιήσει τη βάση. Και χωρίς να αποκαλύπτουν, φυσικά, ότι η πλειοψηφία των Κουβανών δεν συμμετείχε στις διαδηλώσεις και δεν θα δεχτεί, με κανένα τρόπο, μια «ανθρωπιστική παρέμβαση» ούτε τις βόμβες και τους πεζοναύτες που τη συνοδεύουν.

Όταν η κυβέρνηση της Κούβας κάλεσε τον λαό να υπερασπιστεί την επανάστασή του, δόθηκε το μήνυμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης να παρουσιάσουν τον πρόεδρο Miguel Díaz-Canel σε εγκληματία. Ξέχασαν να αναφέρουν ότι ο Πρόεδρος δεν κάλεσε τον στρατό να πυροβολήσει τους πολίτες ή να προκαλέσει οφθαλμικές βλάβες ή να χρησιμοποιήσει ηλεκτρικές ράβδους και δεξαμενές νερού με οξύ ή δακρυγόνα ή οποιοδήποτε άλλο όπλο. Η πλειοψηφία στην Κούβα γνωρίζει ποιος είναι ο πραγματικός εγκληματίας σε αυτήν την ιστορία.

Και βγήκαν να υπερασπιστούν την Επανάσταση πριν ακόμα ο Diaz-Canel εξηγήσει την Κυριακή το απόγευμα τι συνέβαινε και ζητήσει ηρεμία εν μέσω βομβαρδισμού τοξικών πληροφοριών και ψεύτικων ειδήσεων κάθε είδους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ένα μικρό παράδειγμα αυτού, μια έκθεση του CNN στα ισπανικά παρουσίασε μια εκδήλωση υποστήριξης της επανάστασης από τους εργαζόμενους του Υπουργείου Οικονομίας στην Αβάνα, σαν να ήταν μια αντικυβερνητική διαμαρτυρία. Για να γίνει πιο ρεαλιστικό, πρόσθεσαν το τραγούδι «Libertad» του επιχειρηματία από το Μαϊάμι Emilio Estefan.

Αυτό που ξεχνούν τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης στα ρεπορτάζ τους είναι ότι υπάρχει τεκμηριωμένη συμμετοχή των εταιρειών και των ιστοσελίδων της Φλόριντα στη διοργάνωση αυτής της εκστρατείας που έχει χρηματοδότηση από την αμερικανική κυβέρνηση. Εκτενή ρεπορτάζ έχουν επίσης βγει για τη χρήση των big data και των υπερσύγχρονων συστημάτων τεχνητής νοημοσύνης εναντίον του νησιού, παρόμοια με αυτά που χρησιμοποίησαν για να δικαιολογήσουν το πραξικόπημα στη Βολιβία. Οι αναλυτές κατέγραψαν επίσης την ύπαρξη ψηφιακών στρατευμάτων του κυβερνοχώρου που συντονίζουν δράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και χρησιμοποιούν συστήματα πληροφοριών για να δημιουργήσουν μια θορυβώδη απήχηση εναντίον της κουβανικής κυβέρνησης. Αλλά όλα αυτά κατά κάποιο τρόπο δεν έχουν αναφερθεί.

Ο Ισπανός ερευνητής, Julián Macías Tovar, έδειξε πώς αυτά τα κυβερνο-στρατεύματα οργανώθηκαν στο Twitter, ενισχυμένα με εκατομμύρια μηνύματα και έδωσαν οδηγίες για συντονισμένη παρενόχληση των επηρεαστών για να δώσουν ένταση στο hashtag #SOSCuba. Οι τακτικές που χρησιμοποιήθηκαν, χαρακτηριστικές μιας επιχείρησης κυβερνοπολέμου, είχαν ως στόχο να δημιουργήσουν την τεχνητή ψευδαίσθηση μιας ευρείας συναίνεσης κατά της κουβανικής κυβέρνησης. Πρόκειται για μια προσεκτικά σχεδιασμένη επιχείρηση ωμής βίας στις κοινωνικές πλατφόρμες, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του παράτυπου ή υβριδικού πολέμου του αμερικανικού σχεδίου στους χρόνους του Διαδικτύου, που διαρκεί σχεδόν 20 χρόνια πρακτικής.

Το 2003, το Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ ανακήρυξε τον κυβερνοχώρο ως μια νέα περιοχή για κατάκτηση. Όρισε τις επιχειρήσεις του «δικτυακού κεντρικού πολέμου», ή κυβερνοπολέμου, που περιγράφεται ως «διεξαγωγή και προετοιμασία για τη διεξαγωγή στρατιωτικών επιχειρήσεων σύμφωνα με τις αρχές που σχετίζονται με την πληροφόρηση. Σημαίνει ότι πρέπει να διαταράξουμε, αν όχι να καταστρέψουμε, τα συστήματα πληροφοριών και επικοινωνιών, τα οποία έχουν οριστεί σε ευρεία κλίμακα ώστε να περιλαμβάνουν και τη στρατιωτική κουλτούρα, στην οποία ένας αντίπαλος βασίζεται για να «γνωρίζει» τον εαυτό του: ποιος είναι, πού είναι, τι μπορεί να κάνει, πότε μπορεί να το κάνει, γιατί αγωνίζεται, τι απειλές αντιμετωπίζει πρώτα, κλπ». Η παραπληροφόρηση, η απάτη και η χειραγώγηση προσπαθούν να μετατρέψουν τα σενάρια που δημιουργήθηκαν στα αμερικανικά εργαστήρια σε κοινωνική αναταραχή. Επίσης, μετατρέπουν τους θεατές σε συνεργούς ενός εγκλήματος εναντίον εκατομμυρίων Κουβανών. Πολλά πράγματα δεν λέγονται για την Κούβα, αλλά αναμφίβολα αυτό είναι κρίσιμο.