Ως εθνικός σύμβουλος του Συνασπισμού Stop the War στο Ηνωμένο Βασίλειο, η Lindsey ήταν βασική διοργανώτρια της μεγαλύτερης διαδήλωσης, και ενός από τα μεγαλύτερα μαζικά κινήματα, στη βρετανική ιστορία. Τα βιβλία της περιλαμβάνουν το ‘Material Girls: Women, Men and Work’, ‘Sex, Class and Socialism’, ‘A People’s History of London’ (με τον John Rees) και ‘How a Century of War Changed the Lives of Women’. Πηγή: Counterfire
Η ταχύτητα με την οποία οι Ταλιμπάν αναλαμβάνουν τον έλεγχο του Αφγανιστάν έχει εκπλήξει πολλούς σχολιαστές. Ο τίτλος των Financial Times το Σαββατοκύριακο έκανε λόγο για την Καμπούλ, την πρωτεύουσα, που περικυκλώθηκε καθώς οι μεγάλες πόλεις έπεσαν στις δυνάμεις τους. Όλες οι εικασίες ότι θα χρειάζονταν μήνες πριν πέσει η κυβέρνηση ή ότι θα υπάρξει μια διεθνής πολιτική λύση που θα περιλαμβάνει την κατανομή εξουσίας, έχουν πλέον εγκαταλειφθεί. Πράγματι, συγκρίσεις με την πτώση της Σαϊγκόν στο τέλος του πολέμου του Βιετνάμ το 1975 γίνονται με την εγκατάλειψη.
Με όλες τις διαφορές, υπάρχει ένας σημαντικός τρόπος με τον οποίο οι δυο εικόνες μοιάζουν, σηματοδοτώντας μια πολύ προφανή και ολοκληρωτική ήττα για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους.
Πρόκειται για στρατιωτική και πολιτική ήττα. Στρατιωτικά επειδή παρά τη μακροχρόνια κατοχή της χώρας από τη μεγαλύτερη στρατιωτική συμμαχία στον κόσμο, τεράστια επίπεδα αεροπορικής δύναμης και τους επαναλαμβανόμενους βομβαρδισμούς αμάχων, μια οργάνωση που απομακρύνθηκε από την κυβέρνηση και κρύφτηκε πριν από 20 χρόνια έχει ανασυνταχθεί και είναι έτοιμη να ανακτήσει τον έλεγχο της χώρας. Πολιτική επειδή ο Τζο Μπάιντεν (και πριν από αυτόν ο Ντόναλντ Τραμπ) πόνταρε στην πλήρη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων μέχρι την 20ή επέτειο της 11ης Σεπτεμβρίου και τώρα αντιμετωπίζει την πρώτη μεγάλη κρίση της προεδρίας του.
Πίστευε ότι οι ειρηνευτικές συνομιλίες και τα σχέδια για την κατανομή της εξουσίας θα έφερναν μια λύση στο Αφγανιστάν που θα επέτρεπε στις δυτικές δυνάμεις να απομακρυνθούν χωρίς να φαίνεται ότι η δύο δεκαετιών αποστολή τους είχε αποτύχει. Αλλά αυτό ήταν πάντα μια μάταιη ελπίδα δεδομένης της κατάστασης στο Αφγανιστάν και της ανάπτυξης των Ταλιμπάν τα τελευταία χρόνια. Ένας κύριος λόγος αυτής της ανάπτυξης είναι ότι ταυτίζεται με τον σκοπό της εθνικής ανεξαρτησίας και της αντίθεσης στον ξένο εισβολέα. Ένας άλλος είναι η πικρή δυσαρέσκεια για τα θύματα των αμάχων που προκλήθηκαν από αεροπορικές επιδρομές, που επιδεινώθηκαν υπό τον Τραμπ προκειμένου να αποφευχθεί η εμπλοκή στρατευμάτων.
Το σοκ με το οποίο πολλοί καταγράφουν τώρα την επιστροφή των Ταλιμπάν είναι κατανοητό, αλλά είναι σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της έλλειψης ειλικρίνειας και κατανόησης από τις βρετανικές και αμερικανικές κυβερνήσεις και τα μέσα ενημέρωσης για την πραγματική ισορροπία δυνάμεων στη χώρα. Η υπάρχουσα αφγανική κυβέρνηση και τα στρατεύματά της ήταν σχεδόν εξ ολοκλήρου εξαρτημένοι από τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για την ύπαρξή τους και αυτό το γεγονός έχει γίνει απόλυτα σαφές.
Οι προοπτικές για τους απλούς Αφγανούς είναι ζοφερές. Οι Ταλιμπάν είναι μια οργάνωση με καταπιεστικές απόψεις για μια σειρά από ζητήματα, συμπεριλαμβανομένων των δικαιωμάτων των γυναικών (αν και δεν είναι σε καμιά περίπτωση μοναδικοί σε αυτό στην αφγανική πολιτική). Πολλοί άνθρωποι ήδη εγκαταλείπουν τα σπίτια τους και φοβούνται για το μέλλον. Υπάρχει επίσης η απειλή του Ισλαμικού Κράτους σε ορισμένες περιοχές. Η απάντηση σε αυτό δεν είναι η διατήρηση στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, καθώς αυτά συνέβαλαν σε αυτήν την κατάσταση, όχι στην επίλυσή της. Η παρούσα κρίση μπορεί να λυθεί μόνο από τον ίδιο τον Αφγανικό λαό.
Έχουν αντιμετωπίσει πάνω από 40 χρόνια πολέμου, εισβολής και εμφυλίου πολέμου. Η χώρα παραμένει μία από τις φτωχότερες στον κόσμο και χρειάζεται απεγνωσμένα υποδομές και ανάπτυξη. Τα επίπεδα διαφθοράς είναι πολύ υψηλά, συμπεριλαμβανομένων των επιπέδων κυβερνητικών και αξιωματούχων. Πολλοί Αφγανοί εξαρτώνται από το εμπόριο οπίου για τα προς το ζην. Το Αφγανιστάν κακοποιήθηκε από τις κυβερνήσεις του, ιδιαίτερα από αυτές που επέβαλαν οι δυτικές δυνάμεις. Ένας κίνδυνος τώρα είναι ο εμφύλιος πόλεμος, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν έφυγε ποτέ, να συνεχιστεί.
Θεωρώ την απάντηση σε αυτό από τις δυτικές κυβερνήσεις και τους υποστηρικτές τους απολύτως τρομακτική. Ο κυνισμός με τον οποίο απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη και συνεχίζουν να δικαιολογούν τις αρχικές τους πράξεις είναι συγκλονιστικός και αρνούνται να επεξεργαστούν άλλες απόψεις-όπως αυτές που έκαναν οι αντιπολεμικες καμπάνιες πριν από 20 χρόνια-οι οποίες αποδείχθηκαν σωστές. Επίσης, τώρα ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για την τύχη των Αφγανών γυναικών, παρότι αυτό δεν ήταν ποτέ σημαντική προτεραιότητα.
Θα υπάρξει τώρα μια συζήτηση μεταξύ Αμερικανών και Βρετανών πολιτικών για το αν έπρεπε να φύγουν, αν πρέπει να στείλουν πίσω στρατεύματα, ποιος φταίει. Η απάντηση είναι ότι όλος ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ολόκληρη η στρατηγική, έχει αποδειχθεί φοβερή αποτυχία και αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε. Αντ ‘αυτού, θα πρέπει να σκεφτούμε πώς θα βελτιωνόταν η ζωή των Αφγανών εάν μόνο ένα μέρος των χρημάτων που είχαν διατεθεί σε αυτόν τον πόλεμο – ένα εκπληκτικό 1 τρισεκατομμύριο δολάρια μόνο από τις ΗΠΑ – είχε δωθεί στη βελτίωση της ζωής τους μέσω επενδύσεων σε υποδομές, στέγαση, εκπαίδευση, γεωργία. Ηταν μια ευκαιρία που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, αλλά αγνοήθηκε υπέρ των στρατιωτικών λύσεων. Και αυτά μας έφεραν εκεί που είμαστε σήμερα.
Πολύ λίγοι βουλευτές ψήφισαν κατά αυτού του πολέμου πριν από 20 χρόνια, ανάμεσά τους ο αείμνηστος Tam Dalyell, ο Tony Benn, καθώς και η Alice Mahon και φυσικά ο Jeremy Corbyn. Ο Τόνι Μπλερ ήταν βασικός υποστηρικτής του πολέμου. Στην πραγματικότητα χτίστηκε πάνω σε ένα ψέμα, όχι τόσο κραυγαλέο όσο αυτό στο Ιράκ, αλλά ένα ψέμα που έλεγε ότι ο πόλεμος θα μπορούσε να φέρει δημοκρατία και ειρήνη. Ο Keir Starmer ακολουθεί αυτήν την παράδοση με τις απαιτήσεις του για συνόδους του ΝΑΤΟ και του ΟΗΕ σαν να μην το έχει προσέξει τα τελευταία 20 χρόνια.
Πράγματι, το επιχείρημα ότι το Αφγανιστάν μπορεί να πέσει στα χέρια των τρομοκρατών αγνοεί ότι ο πόλεμος του 2001 σχεδιάστηκε για να το σταματήσει αυτό. Απέτυχε. Ο έπαινος των πολιτικών για μια στρατιωτική λύση ενισχύει τη συλλογική αμνησία που περιβάλλει αυτόν τον πόλεμο.
Φαίνεται ότι το κοινοβούλιο θα συγκληθεί για να συζητήσει την κατάσταση στο Αφγανιστάν αυτήν την εβδομάδα, όπου θα ακούσουμε τα πιο καλά λόγια που δεν αναγνωρίζουν καμία από αυτές τις αλήθειες. Η Βρετανία θα προσπαθήσει να παρουσιαστεί ως ο πραγματικος υπερασπιστής των Αφγανών, σε αντίθεση με τον Μπάιντεν. Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η συζήτηση δεν θα επικεντρωθεί στους Αφγανούς πρόσφυγες. Δεν θα είναι ως επί το πλείστον ευπρόσδεκτοι εδώ από την κυβέρνηση ή τη δεξιά πτέρυγα. Αυτό θα συνεπαγόταν πραγματική ανθρωπιστική υποστήριξη, όχι άλλο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, οπότε δεν θα είναι καν στην ατζέντα.
Raining Stones: Λόουτς το τελευταίο θύμα του πολέμου του Στάρμερ στα αριστερά
Η διαγραφή του σκηνοθέτη Κεν Λόουτς από το Εργατικό Κόμμα οδήγησε σε μια ακόμη σειρά παραιτήσεων και σε έξαρση οργής από την αριστερά. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για αυτό, αλλά είναι σαφώς σύμφωνο με τη γενικευμένη επίθεση του Κιρ Στάρμερ σε όλα όσα υποστήριζε ο Τζέρεμι Κόρμπιν. Ο ίδιος ο Κόρμπιν έχει αποκλειστεί από την κομμαατική πειθαρχία για σχεδόν ένα χρόνο και είναι πολύ απίθανο να αποκατασταθεί. Ένας αριθμός άλλων μελών της αριστερής πτέρυγας αναστέλλεται, συμπεριλαμβανομένων διακεκριμένων Εβραίων ακτιβιστών που κατηγορούνται για αντισημιτισμό. Το μήνυμα για τους αριστερούς, μετά από την απαγόρευση τεσσάρων οργανώσεων τον περασμένο μήνα, είναι ότι η παρουσία σας είναι εντελώς ανεπιθύμητη και θα σας διώξουμε.
Έχει αναδειχθεί ξανά πώς πρέπει να ανταποκριθούν οι σοσιαλιστές εντός και εκτός Εργατικών. Ο Κορμπινισμός απέτυχε και οι Εργατικοί επέστρεψαν στο τυπικό. Αυτό θα συνεχιστεί, για τουλάχιστον μια γενιά. Εν τω μεταξύ, πολλοί αριστεροί υποστηρίζουν ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα νέο κόμμα. Η απάντηση από αυτούς που βρίσκονται μέσα στους Εργατικούς είναι ότι πρέπει να μείνουμε και να πολεμήσουμε και ότι οι εναλλακτικές λύσεις που απομένουν δεν είναι βιώσιμες.
Το πρόβλημα είναι ότι αυτό είναι ένα επιχείρημα κότας και αυγού. Υπάρχει μια σημαντική βάση για να οικοδομηθεί κάτι εκτός των Εργατικών, αλλά θα χρειαστεί να περιλαμβάνει τόσο πραγματικό αγώνα όσο και κινήματα και ένα διάλειμμα από τους υπάρχοντες πολιτικούς σχηματισμούς. Θα χρειαστεί τουλάχιστον μια χούφτα βουλευτών και συμβούλων για να κάνουν αυτό το βήμα και να πάρουν μαζί τους πολλούς που υποστήριξαν τους Εργατικούς και δεν μπορούν πλέον να το κάνουν. Υποθέτω ότι θα περιλάμβανε μεγάλα τμήματα της μουσουλμανικής κοινότητας, που είναι στο περιθώριο από τους Εργατικούς, πολλούς νέους ακτιβιστές που υποστήριζαν τον Κόρμπιν, και συνδικαλιστές και σοσιαλιστές που δεν αισθάνονται πλέον τους Εργατικούς ως σπίτι τους.
Είχαμε κάποια επιτυχία με αυτό μεταξύ 2004-2006. Εκλέχθηκαν αρκετοί σύμβουλοι. Στις γενικές εκλογές του 2005, το Respect πέτυχε τέσσερα ρεκόρ aapοκτώντας έναν βουλευτή και ψήφους μεταξύ 20% και 35%. Οι αποτυχίες αυτού του έργου δεν πρέπει να κρύβουν αυτά τα γεγονότα. Είναι απολύτως πιθανό να κερδίσουμε ξανά τέτοια αποτελέσματα και είναι υποκριτικό από αυτούς που είναι μέσα στους Εργατικούς να προτείνουν το αντίθετο.
Το πραγματικό ερώτημα σίγουρα πρέπει να είναι: είναι δυνατόν να μεταμορφωθεί το Εργατικό Κόμμα; Οι γενναίες προσπάθειες του Κόρμπιν υποδηλώνουν όχι. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τις προκλήσεις, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το γεγονός ότι θα χρειαστεί να υπάρξει μια εναλλακτική λύση. Η προσποίηση ότι δεν χρειάζεται θα οδηγήσει σε περαιτέρω κυνήγι μαγισσών, αδιέξοδα και απογοητεύσεις, χωρίς την εκλογική επιτυχία που υποτίθεται ότι εγγυώνται.
ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΤΗΝ GUERNICAEU ΜΕΣΩ PAYPAL
guernicaeu.wordpress.com 