Το Qiao Collective είναι μια ομάδα από Κινέζους συγγραφείς, καλλιτέχνες και ακτιβιστές της διασποράς, που έχουν δεσμευτεί να αντιταχθούν στην επιθετικότητα των ΗΠΑ ενάντια στην Κίνα και στον Παγκόσμιο Νότο.
Η ανανεωμένη απειλή πολέμου πλήρους κλίμακας κατά του Ιράν τις πρώτες εβδομάδες του 2020 έχει επανακινητοποιήσει την αμερικανική αντιπολεμική αριστερά. Στις 3 Ιανουαρίου του ίδιου έτους, οι ΗΠΑ απέστειλαν ένα drone για να δολοφονήσει τον υψηλόβαθμο Ιρανό στρατηγό Qasem Soleimani στη Βαγδάτη του Ιράκ. Μια μέρα μετά, χιλιάδες διαδήλωσαν σε δεκάδες αμερικανικές πόλεις μετά από κάλεσμα για μια μέρα δράσης από τον συνασπισμό ANSWER (Act Now to Stop War and End Racism). Εν τω μεταξύ, οι Δημοκρατικοί άσκησαν έντονη κριτική παρά το ότι λίγες εβδομάδες πριν είχαν ψηφίσει για την έγκριση του μαζικού στρατιωτικού προϋπολογισμού ύψους 738 δισεκατομμυρίων δολαρίων του Προέδρου Τραμπ, απορρίπτοντας μια τροπολογία που παρουσίασαν οι εκπρόσωποι Khanna (D-CA) και Sanders (D-VT) θα είχε διακόψει τη χρηματοδότηση για εκτελεστική στρατιωτική δράση στο Ιράν ή αλλού χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου.
Ανάμεσα σε αυτές τις αριστερές και φιλελεύθερες διαμαρτυρίες και παρά τα αντίποινα από ιρανικούς πυραύλους σε μια βάση των ΗΠΑ στο Ιράκ, ο Πρόεδρος Τραμπ αναδιπλώθηκε καλώντας σε διπλωματική διευθέτησε και ισχυρίστηκε ότι οι ΗΠΑ «είναι έτοιμες να αγκαλιάσουν την ειρήνη με όλους όσοι την αναζητούν», Η απειλή για περαιτέρω στρατιωτική δράση των ΗΠΑ στο Ιράν μπορεί να υποχώρησε βραχυπρόθεσμα, αλλά η πραγματικότητα είναι ότι οι ΗΠΑ ήταν σε πόλεμο με το Ιράν πολύ πριν από το χτύπημα κατά του Soleimani. Aπλά δεν χρησιμοποιούν τακτικές πολέμου που αναγνωρίζονται από πολλούς ως τέτοιες. Από τότε που η κυβέρνηση Τραμπ ανακοίνωσε την αποχώρησή της από την πυρηνική συμφωνία του 2015 με το Ιράν τον Μάιο του 2018 και επανέφερε τις κυρώσεις στο Ιράν που τον Νοέμβριο, οι ΗΠΑ έχουν δεσμευτεί εκ νέου σε έναν «υβριδικό πόλεμο» με σκοπό να τσακίσει την οικονομία του Ιράν και να αποκόψει το έθνος από το διεθνές εμπόριο. Αυτή η έννοια του υβριδικού πολέμου, που χρησιμοποιεί παραπληροφόρηση, οικονομικές κυρώσεις, εξαναγκασμό και πολιτική χειραγώγηση για την προώθηση των αμερικανικών συμφερόντων χωρίς τη χρήση στρατιωτικής επέμβασης, είναι κρίσιμη για την κατανόηση της επιθετικότητας των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν και της σημασίας της στο ευρύτερο παγκόσμιο σύστημα.
Ο στόχος των ανανεωμένων αμερικανικών κυρώσεων στο Ιράν είναι σαφής: όπως το έθεσε ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo , επιδιώκουν να «λιμοκτονήσουν το καθεστώς», «να επιταχύνουν την ταχεία παρακμή» του διεθνούς εμπορίου του και να «αποκαταστήσουν τη δημοκρατία» .Οι μονομερείς κυρώσεις δεν αρκούνται απλώς στο να υποβιβάσουν τις 50 ιρανικές τράπεζες και τα εκατοντάδες άτομα, τα πλοία, τα αεροσκάφη, και τον ενεργειακό τομέα του Ιράν, αλλά έχουν ως στόχο να μηδενίσουν τις εξαγωγές πετρελαίου του Ιράν, επιβάλλοντας την παγκόσμια οικονομική κυριαρχία των ΗΠΑ και απειλώντας να τιμωρήσουν τις ξένες εταιρείες και τα κράτη που εξακολουθούν να έχουν εμπορικές συναλλαγές με το Ιράν. Όπως προειδοποίησε ο Πομπέο: «Εάν μια εταιρεία παρακάμψει το καθεστώς κυρώσεών μας και συνεχίσει κρυφά να συνεργαζεται με το Ιράν , οι Ηνωμένες Πολιτείες θα επιβάλουν αυστηρές, άμεσες ποινές σε αυτή, συμπεριλαμβανομένων πιθανών κυρώσεων.» Ο αντίκτυπος αυτής της κατάχρησης εξουσίας των ΗΠΑ δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια ανθρωπιστική κρίση: οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν γρήγορα μετά την ανακοίνωση των ανανεωμένων κυρώσεων, και έχουν περιγραφεί μαρτυρίες από Ιρανούς φοιτητές, γιατρούς, ασθενείς και άλλους, για σοβαρούς περιορισμούς στην πρόσβαση στην εκπαίδευση, την ιατρική και την υγειονομική περίθαλψη βάσει των κυρώσεων των ΗΠΑ. Σε μια συζήτηση σχετικά με θέματα ασφάλειας στην Ούφα της Ρωσίας, ο επικεφαλής του Ανώτατου Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας του Ιράν Ali Shamkhani δικαίως περιγράφει τις κυρώσεις των ΗΠΑ ως παραβίαση της εθνικής κυριαρχίας και μορφή της «οικονομικής τρομοκρατίας».
έθεσε ο υπουργός Εξωτερικών Mike Pompeo, επιδιώκουν να «λιμοκτονήσουν το καθεστώς», «να επιταχύνουν την ταχεία πτώση» του διεθνούς εμπορίου του και να «αποκαταστήσουν τη δημοκρατία».
Γιατί λοιπόν να κλιμακωθεί η στρατιωτική δράση όταν οι κυρώσεις που επιβάλλονται από τις ΗΠΑ και από διεθνείς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς έχουν ήδη καταστρέψει την οικονομία του Ιράν; Μία μερική απάντηση είναι οι βαθύτεροι δεσμοί του Ιράν με την Κίνα, της οποίας η εισροή κεφαλαίου και οι δεσμεύσεις στρατιωτικής υποστήριξης υπήρξαν σωτήριες για μια πολιτικά απομονωμένη Τεχεράνη. Οι ΗΠΑ απειλούνται όλο και περισσότερο από μια νέα παγκόσμια πολιτική συμμαχία υπό την ηγεσία της Κίνας, του Ιράν και της Ρωσίας και συμπεριλαμβανομένων χωρών όπως η Βολιβία, η Βενεζουέλα και η Κούβα. Ενισχυμένο μέσα από χρόνια σχολαστικής οικονομικής, στρατιωτικής και πολιτικής συνεργασίας και σφυρηλατημένο κάτω από κοινές συνθήκες θυματοποίησης από ανταγωνιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, αυτό το μπλοκ απειλεί να αμφισβητήσει την ηγεμονία των ΗΠΑ επί της παγκόσμιας τάξης.
Πρώτα απ ‘όλα, οι κινεζικές-ιρανικές οικονομικές συμφωνίες έχουν υπονομεύσει τις κυρώσεις των ΗΠΑ και έχουν ενσωματώσει το Ιράν σε μια ευρασιατική οικονομική ζώνη υπό την ηγεσία της Κίνας, την οποία οι ΗΠΑ θεωρούν επικείμενη απειλή. Το 2016, ο Ιρανός πρόεδρος Hassan Rohani ανακοίνωσε κατά τη διάρκεια επίσκεψης του προέδρου της Κίνας Xi Jinping ότι το Ιράν και η Κίνα δημιούργησαν μια 25ετή πολιτική και εμπορική συμμαχία 600 δισεκατομμυρίων δολαριών. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψης του Xi, ο Ανώτατος Ηγέτης του Ιράν, Ayatollah Ali Khamenei δήλωσε, «Η Τεχεράνη επιδιώκει συνεργασία με πιο ανεξάρτητες χώρες» επειδή «οι Ιρανοί δεν εμπιστεύθηκαν ποτέ τη Δύση.» Η συμφωνία-ορόσημο κατέστησε σαφές ότι η Κίνα θα παρέχει ανταλλαγή γνώσεων και θα βοηθήσει στην κατασκευή κρίσιμων υποδομών όπως νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι και δρόμοι στο Ιράν. Τον Σεπτέμβριο του 2019, οι δύο χώρες ενημέρωσαν τη συμφωνία του 2016, η οποία θα περιελάμβανε μια επένδυση 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων που θα επικεντρωθεί στους τομείς του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και των υποδομών του Ιράν. Εν τω μεταξύ, από τις αρχές του 2019, Κινέζοι και Ιρανοί αξιωματούχοι ανακοίνωσαν την κοινή τους συνεργασία στην πρωτοβουλία Belt and Road της Κίνας, ένα τεράστιο έργο συναλλαγών και υποδομών τρισεκατομμυρίων δολαρίων που συνδέει τις αγορές στην Ανατολική και Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη. (Το Ιράκ ανακοίνωσε επίσης την πρόθεσή του να ενταχθεί στην BRI το 2019, με απογοήτευση των αμερικανικών στρατηγικών.) Η Κίνα έχει φτάσει ακόμη και στο σημείο να απενεργοποιήσει την τεχνολογία ραντάρ και σόναρ των πετρελαιοφόρων πλοίων όταν εισέρχονται στον Περσικό Κόλπο, προκειμένου να αποφευχθεί η στρατιωτική ανίχνευση των ΗΠΑ και η περαιτέρω τιμωρία για «παραβίαση» των αμερικανικών κυρώσεων. Εν μέσω της επιθετικότητας των ΗΠΑ εναντίον του Ιράν και των καταστροφικών κυρώσεων που στοχεύουν ιατρικές προμήθειες και σκοτώνουν αμέτρητους Ιρανούς, η πολιτική συμμαχία και η εμπορική συμφωνία χρησιμεύει ως ζωτικής σημασίας σωτηρία για το Ιράν και το λαό του, παρέχοντας την υλική βάση για αυτό που ο Ιρανός υπουργός Εξωτερικών Mohammad Javad Zarif επαίνεσε ως το κοινό όραμα του Ιράν και της Κίνας για κυριαρχία, ειρήνη και αμοιβαία πρόοδο.
Καθώς η Κίνα έχει αποδειχθεί πολύτιμος σύμμαχος στο Ιράν και το λαού του, το Ιράν ως ένα πλούσιο σε πετρέλαιο έθνος που βρίσκεται στο κέντρο της εμπορικής οδού της BRI αποτελεί επίσης έναν στρατηγικό σύμμαχο για την Κίνα. Αφού έκλεισαν οι δυτικές χρηματοπιστωτικές αγορές, το Ιράν στράφηκε στην Κίνα ως οικονομικό εταίρο. Και σε αντίθεση με την οικονομική τρομοκρατία των ΗΠΑ που έχει σχεδιαστεί για να υπονομεύσει την πολιτική αυτονομία στο Ιράν, η κινεζική-ιρανική συμφωνία 400 δισεκατομμυρίων δολαρίων δίνει απλώς στις κινεζικές κρατικές εταιρείες το δικαίωμα πρώτης άρνησης για ιρανικά πετροχημικά έργα. (Κατά ειρωνικό τρόπο, τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης επιμένουν ότι αυτή γ οικονομικη πολιτικη είναι επιθετική.) Λαμβάνοντας υπόψη τη σοβαρή ανησυχία της κυβέρνησης των ΗΠΑ σχετικά με τις δυνατότητες της BRI να καταστρέψει την παγκόσμια οικονομική ηγεμονία των ΗΠΑ, θα ήταν λογικό οι ΗΠΑ να αναζητήσουν τρόπους να υπονομεύσουν τη συνεργασία Ιράν-Κίνας. Οι ηγέτες των ΗΠΑ έχουν ήδη πιέσει τους συμμάχους τους στην Ευρώπη και την Ασία να απορρίψουν τις κινεζικές επενδύσεις και απείλησαν να σταματήσουν την ανταλλαγή πληροφοριών με συμμάχους που αποδέχονται την κινεζική τεχνολογία Huawei 5G. Παρά το γεγονός ότι ελέγχουν τους παγκόσμιους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς όπως το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα των οποίων τα δάνεια διαρθρωτικής προσαρμογής έχουν ιδιωτικοποιήσει και αποσταθεροποιήσει βίαια τις αναπτυσσόμενες οικονομίες σε όλο τον κόσμο, οι ΗΠΑ έχουν καταγγείλει την «επιθετική προσέγγιση των επενδύσεων» της Κίνας και προειδοποίησαν τους συμμάχους να επιλέξουν πλευρά.
Όμως οι δεσμοί του Ιράν με τους αντιπάλους των ΗΠΑ, όπως η Κίνα και η Ρωσία, δεν είναι αποκλειστικά οικονομικοί. Λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του Solemaini, το Ιράν, η Κίνα και η Ρωσία πραγματοποίησαν κοινές ναυτικές ασκήσεις στον Κόλπο του Ομάν, μια «φυσιολογική στρατιωτική συμπραξη» που αντανακλούσε τη βούληση και τις δυνατότητες των εθνών να διατηρήσουν από κοινού την παγκόσμια ειρήνη και την ασφάλεια στη θάλασσα». είπε ο εκπρόσωπος Wu Qian. Ο διοικητής του Ιρανικού ναυτικού Ναύαρχος Hossein Khanzadi δήλωσε ότι οι ΗΠΑ και ορισμένα από τα συμμαχικά τους έθνη πραγματοποίησαν μια αποτυχημένη στρατιωτική προσπάθεια να σαμποτάρουν την κοινή ναυτική άσκηση. Και στις 6 Ιανουαρίου, ο πρωθυπουργός του Ιράκ καλωσόρισε τον κινέζικο πρεσβευτή Zhang Tao, ο οποίος εξέφρασε την προθυμία του Πεκίνου να παράσχει στρατιωτική βοήθεια εν μέσω άρνησης των ΗΠΑ να συνεργαστούν με το ιρακινό κοινοβούλιο που απαιτεί να αποσυρθούν τα αμερικανικά στρατεύματα.
Δυστυχώς, η σταθερή υποστήριξη της Κίνας στα θύματα της αμερικανικής οικονομικής τρομοκρατίας έχει περάσει σε μεγάλο βαθμό απαρατήρητη από τους αυτοπροσδιοριζόμενους δυτικούς αριστερούς. Η Αριστερά των ΗΠΑ συγκεκριμένα δεν κατάφερε να προωθήσει μια συστηματική ανάλυση που συνδέει την επιθετικότητα των ΗΠΑ στη Βολιβία, τη Βενεζουέλα, το Ιράν και το Ιράκ, αντίθετα μείνει αμέτοχη με μια σπασμωδική, κατά περίπτωση αντίσταση σε διάφορα πραξικοπήματα, αεροπορικές επιθέσεις και επιθετικότητες όταμ συμβαίνουν. Ενώ για παράδειγμα το αντιπολεμικο κίνημα των ΗΠΑ κινητοποιήθηκε γρήγορα για να ανταποκριθεί σε εμφανείς μορφές αυτοκρατορικής επέμβασης – τη χρήση στρατιωτικής βίας στο Ιράν ή τη διεξαγωγή του πραξικοπήματος στη Βολιβία το 2019, απέτυχε να συνδέσει τα σημεία μεταξύ αυτών των μεμονωμένων περιπτώσεων και την εμφάνιση ενός παγκόσμιου μπλοκ που προκαλεί την ηγεμονία των ΗΠΑ, του οποίου η Κίνα παίζει βασικό και συνεπή ρόλο. Πράγματι, η Κίνα παρείχε μια επαναλαμβανόμενη οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ζωή σε έθνη όπως η Βενεζουέλα (όπυ παραμένει ένας σημαντικός αγοραστής πετρελαίου παρά τις αμερικανικές κυρώσεις), τη Βολιβία (όπου η κυβέρνηση του Evo Morales απέρριψε δυτικές πολυεθνικές εταιρείες για να συνεργαστεί με κινεζικές κρατικές εταιρείες για την εθνικοποίηση της βιομηχανίας λιθίου της Βολιβίας) και τη Βόρεια Κορέα (όπου η Κίνα παρέχει επισιτιστική βοήθεια που είναι εξαιρετικά αναγκαία και έχει υποστηρίξει τη χαλάρωση των αμερικανικών κυρώσεων), καθώς αυτά τα έθνη προσπάθησαν να επιβιώσουν από τις αμερικανικές κυρώσεις, να εκδιώξουν το δυτικό κεφάλαιο, να εθνικοποιήσουν βασικές βιομηχανίες και να σχεδιάσουν μια ανεξάρτητη πορεία από την παγκόσμια ηγεμονια των ΗΠΑ.
Η αδυναμία της αριστεράς των ΗΠΑ να κατανοήσει την Κίνα ως αποδεδειγμένο σύμμαχο για τα έθνη που αγωνίζονται ενάντια την αμερικανική αυτοκρατορία είναι μια τεράστια στρατηγική αποτυχία. Αντίθετα, οι προοδευτικοί των ΗΠΑ επικαλούνται ισες αποστάσεις «και των δύο πλευρών» που εξισώνουν μια πραγματική και ηγεμονική παγκόσμια δομή εξουσίας με ένα ασαφές, εν δυνάμει φάντασμα «κινεζικού ιμπεριαλισμού». Σύμφωνα με ένα τέτοιο επιχείρημα, η κινεζικη οικονομικη βοήθεια που παρέχεται στο Ιράν, τη Βενεζουέλα και άλλα έθνη που έχουν αποκοπεί από τις παγκόσμιες αγορές εξαιτίας των κυρώσεων των ΗΠΑ είναι απλώς ένα ευκαιριακό παιχνίδι εξουσίας, που θα αντικαταστήσει την υποταγή αυτών των εθνών στη δυτική αυτοκρατορική δύναμη από μια νέα, φαινομενικά εξίσου βάναυση, κινεζική εξουσία. Το γεγονός ότι τέτοιες εύκολες θέσεις έχουν βρει τη βάση τους στην Αριστερά των ΗΠΑ έχει αποδειχθεί ότι αποτελεί κρίσιμη αδυναμία στην ικανότητά της να αντιδρά σε περισσότερο από μια καθαρά σπασμωδική αντίδραση στη σημερινή επιθετικότητα των ΗΠΑ. Σίγουρα, οι σκεπτικιστές θα υποστηρίξουν ότι η Κίνα επωφελείται από τους οικονομικούς δεσμούς της με τα ευάλωτα θύματα της επίθεσης στις ΗΠΑ, αλλά αυτό αγνοεί τόσο τα προφανή γεγονότα ότι το αμοιβαίο όφελος είναι το θεμέλιο όλων των διεθνών σχέσεων, και ότι η Κίνα έχει σταθερά στοχευθεί με δευτερεύουσες κυρώσεις, προπαγάνδα των ΗΠΑ, και εκφοβισμό για την τόλμη της να αμφισβητήσει την πολιτική των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική και αλλού. Η αποτυχία της Αμερικανικής Αριστεράς να αμφισβητήσει – και μάλιστα η τάση της να επαναλαμβάνει – την μονοπολική ρητορική ενάντια στην Κίνα είναι θεμελιωδώς αντιφατική με τη δηλωμένη αλληλεγγύη της προς έθνη όπως το Ιράν, τη Βολιβία και τη Βενεζουέλα.
Οι αντιλήψεις ότι η Κίνα επιδιώκει να «εκμεταλευτεί» τις βάναυσες αμερικανικές κυρώσεις σε έθνη όπως το Ιράν ξεχνούν το γεγονός ότι οι ΗΠΑ κλιμακώνουν το δικό τους είδος υβριδικού πολέμου εναντίον της Κίνας για να τιμωρήσουν την Κίνα που τόλμησε να «παραβιάσει» τις αμερικανικές κυρώσεις. Πράγματι, οι ΗΠΑ επέβαλαν επανειλημμένα κυρώσεις σε κινεζικές εταιρείες και τράπεζες, τόσο ιδιωτικές όσο και κρατικές, για την παροχή εμπορίου και βοήθειας σε ιρανικους οργανισμούς. Πράγματι, ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» ΗΠΑ-Κίνας, παρά την ελάχιστη προσοχή από την Αριστερά, αποτελεί αναπόσπαστο μέρος των προσπαθειών των ΗΠΑ να υπονομεύσουν την ικανότητα της Κίνας να παρέχει βοήθεια στο Ιράν και άλλους στόχους του υβριδικού πολέμου των ΗΠΑ. Με σαφη στόχο να υπονομεύσει τον κινεζικό κρατικό οικονομικό έλεγχο, ναναγκάζοντας την Κίνα να ιδιωτικοποιήσει βασικές βιομηχανίες και να καταργήσει τους περιορισμούς στο ξένο κεφάλαιο και την ιδιοκτησία των εταιρειών, ο εμπορικός πόλεμος απειλεί να αποσταθεροποιήσει το ρόλο της Κίνας ως οικονομικής σωτηρίας για το Ιράν, τη Βενεζουέλα και τον υπόλοιπο Παγκόσμιο Νότο. Οι βιομηχανίες τραπεζικών, πετρελαίου και εξόρυξης – βασικοί στόχοι για ιδιωτικοποιήσεις στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για τον πόλεμο του εμπορίου- είναι κρίσιμοι για την ικανότητα της Κίνας να αγοράζει ιρανικό πετρέλαιο και να βοηθά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής στην παροχή εναλλακτικών λύσεων αντί των επενδύσεων δυτικών κεφαλαίων στις βιομηχανίες εξόρυξης και φυσικών πόρων. Χωρίς τον πλήρη κρατικό έλεγχο των οικονομικών, του πετρελαίου και των μεταλλευτικών βιομηχανιών της, η Κίνα μπορεί να χάσει τον έλεγχο αυτών των βιομηχανιών από δυτικές εταιρείες και θα μπορούσε τελικά να χάσει την ικανότητα της να ενεργεί γρήγορα και να κινητοποιεί αυτές τις βιομηχανίες για να αψηφήσει τις αμερικανικές κυρώσεις στις βιομηχανίες πετρελαίου και εξόρυξης του Παγκόσμιου Νότου όπως στη Βενεζουέλα, τη Βολιβία και το Ιράν. Καθώς τα μέσα ενημέρωσης των ΗΠΑ γιορτάζουν την επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας και την υλική ζημία που προκαλεί ο εμπορικός πόλεμος στους Κινέζους, δίνοντας παράλληλα έμφαση στην προοπτική της αμερικανικής οικονομικής κυριαρχίας στις κινεζικές αγορές, γίνεται σαφές ότι ένας πιθανός στόχος των ΗΠΑ είναι να χρησιμοποιήσουν τον εμπορικό πόλεμο όχι μόνο για να «ανοίξουν» τις κρατικές εγχώριες βιομηχανίες της Κίνας στις δυτικές επενδύσεις, αλλά και για να υπονομεύσουν την ηγεσία του μόνου γεωπολιτικού μπλοκ που θέτει μια πραγματική πρόκληση στην παγκόσμια ηγεμονία των ΗΠΑ.
Επιπλέον, οι ΗΠΑ έχουν χρησιμοποιήσει υποτιθέμενες ανησυχίες για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως δούρειο ίππο για το καθεστώς κυρώσεων κατά υποτιθέμενων «αδίστακτων κρατών». Φαινομενικά προοδευτικα νομοσχέδια όπως ο νόμος περί ελευθερίας και δημοκρατίας του Χονγκ Κονγκ, ο οποίος έλαβε σχεδόν ομόφωνη δικομματική υποστήριξη στο Σώμα και τη Γερουσία των ΗΠΑ, περιλαμβάνουν διατάξεις που θα επέτρεπαν στο Χονγκ Κονγκ να τηρήσει τις αμερικανικές κυρώσεις εναντίον του Ιράν και της Βόρειας Κορέας, παρέχοντας παράλληλα κάλυψη για περαιτέρω κυρώσεις σε άτομα και επιχειρήσεις της Κινας και απαγόρευση των Κινέζων να εισέλθουν στις ΗΠΑ. Η μοναδική αντιπολίτευση στο Σώμα προήλθε από τον Thomas Massie (R-KY), ο οποίος εξέφρασε τη συνεπή αντίθεσή του σε κυρώσεις που «[αναμιγνύονται] στις εσωτερικές υποθέσεις των ξένων χωρών» και «καλουν αυτές τις κυβερνήσεις να αναμειχθούν στις υποθέσεις μας». Υποστηριζόμενη ευρέως από τις διακηρυγμένες προοδευτικές και αριστερές ομάδες στις ΗΠΑ, η νομοθεσία παρέχει ένα εγχειρίδιο για το πώς οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν τη γλώσσα της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εξωτερικό ως κάλυψη για αντίποινα εναντίον γεωπολιτικών αντιπάλων και για την προώθηση των δικών τους παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω της επιβολής κυρώσεων.
Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι αυτός ο οικονομικός πόλεμος συνδυάστηκε με την αθόρυβη κλιμάκωση της εποχής του Ομπάμα με τον «άξονα προς την Ασία», που προσπάθησε να συγκρατήσει την αυξανόμενη επιρροή της Κίνας μέσω της στρατιωτικής και οικονομικής πολιτικής. Ο επικεφαλής του Πενταγώνου χαρακτήρισε την Κίνα τη «κορυφαία προτεραιότητά του» και τον Ιανουάριο του 2020 ο αμερικανικός στρατός ανακοίνωσε δύο νέες περιφερειακές δυνάμεις που θα πολεμούσαν την «στρατηγική απειλή» της Κίνας με έμφαση στον «μη συμβατικό πόλεμο» για τη δημιουργία ενός «ασύμμετρου πλεονεκτήματος» για τις ΗΠΑ σε περίπτωση στρατιωτικής σύγκρουσης. Το Υπουργείο Άμυνας είχε χαρακτηρίσει παλαιότερα τον Ειρηνικό ως «θέατρο προτεραιότητας», και διενεργεί τακτικές στρατιωτικές ασκήσεις στην Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα, ενώ πουλησε $2 δισεκατομμύρια σε όπλα μόνο στην Ταϊβάν το 2019. Αυτή η κλιμάκωση της στρατιωτικής ισχύος των ΗΠΑ στην Ασία με τη λογική του «περιορισμού της Κίνας» καθιστά σαφές ότι η αντίθεση στον αμερικανικός ανταγωνισμό εναντίον της Κίνας είναι υψίστης σημασίας για μελλοντικές ελπίδες ειρήνης και αποστρατιωτικοποίησης στην Ασία και τον Ειρηνικό.
Για να θέσει μια σοβαρή πρόκληση στην αμερικανική αυτοκρατορία, το αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ πρέπει να κατανοήσει τους όρους εμπλοκής: η οικονομική τρομοκρατία μέσω κυρώσεων και η πολιτική απομόνωση και αποσταθεροποίηση έχουν γίνει οι πρωταρχικά μέσα του ιμπεριαλισμού των ΗΠΑ. Ο υβριδικός πόλεμος των ΗΠΑ, που συχνά επισκιάζεται από πράξεις στρατιωτικής βίας, διεξάγεται όχι μόνο εναντίον του Ιράν αλλά και εναντίον της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, της Βόρειας Κορέας και της Κίνας, είναι η κυρίαρχη αντίφαση που αντιμετωπίζει ο παγκόσμιος αγώνας κατά του ιμπεριαλισμού. Για πάρα πολύ καιρό, οι Αμερικανοί επικριτές της αμερικανικής αυτοκρατορίας αποφεύγουν το ειρωνικά αποκαλούμενο «κινεζικό ζήτημα» υπέρ των απατηλών ίσων αποστάσεων και της επανάληψης των σημείων αναφοράς του αμερικανικού κράτους. Όμως πίσω από τη ρητορική του Ψυχρού Πολέμου, η Κίνα έχει αποδειχθεί στρατηγικός σύμμαχος αμέτρητων εθνών με τα οποία οι αριστεροί των ΗΠΑ διεκδικούν την αλληλεγγύη. Το αν το αντιπολεμικό κίνημα των ΗΠΑ θα σταθεί στο ύψος του να αντιταχθεί στην αυξανόμενη επιθετικότητα εναντίον της Κίνας, που έχει σχεδιαστεί για να υπονομεύσει την ικανότητά της να υποστηρίζει το Ιράν, τη Βολιβία, τη Βόρεια Κορέα, και όλα τα θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, παραμένει να φανει.
guernicaeu.wordpress.com 