Χωρίς Ρεφρέν – Μπαλάντα των δικτατόρων

Η «Μπαλάντα των δικτατόρων» δεν είναι μόνο μια υπενθύμιση των έργων και ημερών των δικτατορικών καθεστώτων της Λατινικής Αμερικής, αλλά και μια προβολή των πεπραγμένων τους στο σήμερα.

Θα υποστήριζε κάποιος, πως η Ιστορία έχει αποφανθεί για όλα αυτά.

Μόνο που η Ιστορία, όπως γράφεται, έτσι και σβήνεται. Για να την ξαναγράψουν καλοπληρωμένοι παραχαράκτες και κιβδηλοποιοί. Το μόνο εμπόδιο στο εγχείρημα τους, είναι η μνήμη. Γιατί δίχως μνήμη, δεν πάμε στο αύριο, αλλά στην επανάληψη του χθες. Και εκεί θέλουν να μας οδηγήσουν.

Ευελπιστούμε η «Μπαλάντα των Δικτατόρων», να γίνει μια σταγόνα στο ποτάμι της επίμονης μνήμης, συμβάλλοντας στην ορμητικότητα του, ώστε να σπάσει τα φράγματα της λήθης. Όπως έγραφε και ο Ε.Γκαλεάνο: “Όταν η μνήμη είναι αληθινά ζωντανή δεν κάθεται να ατενίζει την ιστορία, αλλά μας καλεί να γράψουμε ιστορία.”

——————————————————–

Μουσική: Κ.Μουγιάκος

Στίχοι: Δημόκριτος

Ερμηνεία: Στέφανος Βιτζιλαίος

– Κλασσική/ακουστική κιθάρα: Κώστας Μουγιάκος

– Σαξόφωνο, πλήκτρα: Γιώργος Δούλγερης

– Ηλεκτρική κιθάρα: Πάρης Παρασίδης

– Τύμπανα: Βαγγέλης Τόμπρος

– Μπάσο: Γιάννης Μαυρίδης

– Μίξη/mastering: Πάρης Παρασίδης

Στίχοι:

Εγώ ο στρατηγός στο φέρετρό μου
ανήμπορος το χέρι να κουνήσω.
Αχ, δεν μπορώ να κάμω το σταυρό μου,
το μίσος που ‘χω σπείρει να ξορκίσω.
Φωνές και ουρλιαχτά βασανισμένων,
στην κούφια αντηχούνε την καρδιά μου.
Τη νίκη τραγουδούν των ηττημένων·
σκουλήκια τώρα τα παράσημα μου.

Με αίμα, ιστορία έχω γράψει,
με άταφους τη γη έχω γεμίσει.
Δεν άφησα κανέναν να τους κλάψει,
και μάνα για να τους μοιρολογήσει.
Νύχτα Βιντέλα, Στρένσερ ή Τρουχίλιο·
τρόμο παντού σκορπούσε τ’ όνομά μου
Έλαμπα στη στολή μου σαν τον ήλιο·
σκουλήκια τώρα τα παράσημά μου

Τάισα πτώματα τον Ειρηνικό
με κόκκαλα την έρημο Ατακάμα,
κ’ υπέγραψα, φονικό το φονικό
αυτό που οι αγορές είπανε θάμα.
Νύχτα Μπαριέντος, Άρμας ή Σομόσα,
σαν φίδι ακόμα σέρνετ’ η σκιά μου.
Έκοψα των τραγουδιστών τη γλώσσα·
σκουλήκια τώρα τα παράσημα μου.

Πινοσέτ νύχτα και νύχτα Ντεβαλιέ,
Villa Grimaldi η κληρονομιά μου.
Με νεκροκεφαλές έφτιαχνα κολιέ…
σκουλήκια τώρα τα παράσημα μου.

(*) Έχουν δύναμη και θα είναι σε θέση να μας εξουσιάζουν, αλλά οι κοινωνικές διεργασίες δεν μπορούν να εμποδιστούν ούτε από το έγκλημα, ούτε από τη δύναμη.
Η ιστορία είναι δική μας, και οι άνθρωποι κάνουν την ιστορία.
…
Άλλοι θα ξεπεράσουν αυτή τη σκοτεινή και πικρή στιγμή προδοσίας που προσπαθεί να επικρατήσει. Να πηγαίνετε προς τα εμπρός γνωρίζοντας ότι, αργά ή γρήγορα, οι μεγάλες λεωφόροι θα ανοίξουν και πάλι και οι ελεύθεροι άνθρωποι θα περπατούν μέσα από αυτές για να χτίσουν μια καλύτερη κοινωνία.

Σαλβαντόρ Αλιέντε
11/09/1973

(*) Αποσπάσματα από τον τελευταίο λόγο του Αλιέντε

Advertisement