Ο David Matters είναι Αναπληρωτής γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστραλίας. Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύτηκε στην κομματική εφημερίδα The Guardian.
Σε μερικά τμήματα του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος σήμερα, η Κίνα χαρακτηρίζεται ως ιμπεριαλιστική, καπιταλιστική ή «σοσιαλιμπεριαλιστική.» Παρά το γεγονός ότι υπάρχει από την αλλαγή του περασμένου αιώνα, η φράση «σοσιαλιμπεριαλισμός» εξαπλώθηκε στην πραγματικότητα όταν το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διχάστηκε τη δεκαετία του 1960 υπό το βάρος των διχασμών μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας.
Αλλά τι είναι ο σοσιαλιμπεριαλισμός; Κομμουνιστές και μη κομμουνιστές χρησιμοποιούν αυτή τη φράση για να αναφερθούν εξαιρετικά διαφορετικά πράγματα. Για να κατανοήσουμε τον σοσιαλιμπεριαλισμό, πρέπει να κατανοήσουμε τις συνθήκες από τις οποίες προέκυψε η φράση και τη φύση του ιμπεριαλισμού γενικότερα.
Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος μας παρουσιάζει ίσως την σαφέστερη εκδήλωση των αποχρώσεων του ιμπεριαλισμού. Ο καπιταλισμός χώρισε τους αυτοκρατορικούς στρατούς του σε τρεια μέρη: το πρώτο ήταν το «αντιφασιστικό» αλλά ταυτόχρονα αποικιοκρατικό και ιμπεριαλιστικό (ΗΒ, Γαλλία, Αυστραλία κ.λπ.)· το δεύτερο ήταν, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς «ουδέτερο» και φρόντισε τις τραπεζικές υπηρεσίες (Ελβετία, Σουηδία, ΗΠΑ κ.λπ.)· η τρίτη ήταν η συμμαχία των πιο επιθετικών αστικών δυνάμεων (ναζιστική Γερμανία, φασιστική Ιταλία, αυτοκρατορική Ιαπωνία). Οι αρχικές αψιμαχίες που έλαβαν χώρα ήταν μεταξύ του πρώτου και του τρίτου αυτών των πτερύγων του ιμπεριαλισμού. Τα αποτελέσματα ήταν η ανακατανομή των παγκόσμιων πόρων μεταξύ αυτών των δύο στρατοπέδων, με τους «δημοκρατικούς» ιμπεριαλιστές να ξεπερνιούνται από τον φασιστικό άξονα με τη δημιουργία της Γαλλιάς του Βισί και των δοσιλογικών κυβερνήσεων σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Στη «δημοκρατική» πτέρυγα των ιμπεριαλιστών προστεθηκαν και οι ΗΠΑ που έφυγαν από το «ουδέτερο» στρατόπεδο, καθώς οι Ιάπωνες άρχισαν να κυριαρχούν στην Ασία και τον Ειρηνικό, μια περιοχή που οι ΗΠΑ ένιωσαν ότι εξισσοροπεί τις κτίσεις τους στη Λατινική Αμερική και τον Ειρηνικό. Ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ λειτούργησε μέσω φαινομενικά ανεξάρτητων αλλά ανταγωνιστικών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, αλλά είχε ενοποιημένες κτίσεις στον Ειρηνικό αναλαμβάνοντας τον φανερό έλεγχο. Η Αυστραλία έγινε σημαντικός στρατηγικός εταίρος των ΗΠΑ στην Ασία-Ειρηνικό κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, καθώς σημαντικές αμερικανικές δυνάμεις συγκεντρώθηκαν στη ενδοιμπεριαλιστική σύγκρουση στην Ασία και τον Ειρηνικό.
Έτσι, στα μάτια της αστικής τάξης, ο πόλεμος που έλαβε χώρα δεν αφορούσε την απελευθέρωση, αλλά τη διεκδίκηση εδαφών και πόρων για την εκμετάλλευση των κερδών. Ο ιμπεριαλισμός εδώ είναι εμφανής από το γεγονός ότι οι πλούσιες οικονομίες μάχονταν για την ανάπτυξη μονοπωλίων σε άλλες χώρες.
Ωστόσο, η Σοβιετική Ένωση, η Κομμουνιστική Διεθνής, και τα κινήματα των εργαζομένων υιοθέτησαν διαφορετική στρατηγική. Για αρχή, ο πόλεμος ήταν αμυντικός, αντί για επιθετικός. Η ΕΣΣΔ εισήλθε στον πόλεμο μόνο μετά την επίθεση των δυνάμεων του Άξονα. Η αμυντική της θέση προήλθε από τη διάσπαση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, όπου ανέπτυξε ένα ευρύ αντιφασιστικό κίνημα, βοηθώντας τις εκμεταλλευόμενες μάζες στους απελευθερωτικούς τους πολέμους που έδιωξαν τις φασιστικές δυνάμεις. Αυτή η επαναστατική τακτική άνοιξε νέα μέτωπα κατά των ιμπεριαλιστών σε ολόκληρο τον κόσμο και οδήγησε στην ανεξαρτησία πολλών δεκάδων εθνών σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλές χώρες υπό την κατοχή των Ιαπώνων ξεκίνησαν απελευθερωτικούς πολέμους όπως η Κίνα, το Βιετνάμ, οι Φιλιππίνες, η Ινδονησία και η Μιανμάρ. Αυτοί οι πόλεμοι απελευθέρωσης και ανεξαρτησίας εξακολουθούν να αποτελούν συνεχές χαρακτηριστικό της περιοχής. Επί του παρόντος, ένα από τα σημαντικότερα είναι η Δυτική Παπούα, η οποία κρατείται υπό ινδονησιακή κυριαρχία ως βάση για τα αμερικανικά συμφέροντα εξόρυξης.
Εδώ, τα μη αστικά στοιχεία εργάστηκαν για να δώσουν εξουσία στα χέρια των εκμεταλλευόμενων μαζών και να τους απελευθερώσουν από τον ζυγό του ιμπεριαλισμού, να ανακτήσουν έδαφος και πόρους για να εξασφαλίσουν την κυριαρχία τους και τη ανάπτυξη των λαών τους.
Σοσιαλιμπεριαλισμός: Ορισμός του Λένιν
Παραπάνω, αναπτύξαμε μια αντίληψη του ιμπεριαλισμού στην πράξη. Αν λοιπόν ο ιμπεριαλισμός πρέπει να γίνει κατανοητός ως η ανάπτυξη των καπιταλιστικών δυνάμεων που ανταγωνίζονται για πόρους σε άλλες περιοχές, ωθούμενος από την εμφάνιση της κυριαρχίας των μονοπωλίων και του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου, τι είναι ο «σοσιαλιμπεριαλισμός;» Στο «Ιμπεριαλισμός, το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού», ο Λένιν αναπτύσσει τη θεωρία του σοσιαλιμπεριαλισμού, χρησιμοποιώντας τον για να χαρακτηρίσει τις προδοσίες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων της Ευρώπης. Εδώ, ο Λένιν περιγράφει την κατάσταση όπως ήταν στην Ευρώπη στην πορεία προς τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο:
’Από τή μιά μεριά, οί γιγάντιες διαστάσεις τού χρηματιστικού κεφαλαίου, πού είναι συγκεντρωμένό σε λίγα χέρια καί δημίόυργέί ενά καί πυκνό δίχτυ σχέσεων καί δεσμών, πού υποτάσσει στό κεφάλαιο τή μάζα όχι μονάχα τώνμεσαίων καί των μικρών, άλλα καί των πάρα πολύ μικρών καπιταλιστών καί νοικοκυρεων, καί από την άλλη, ή όξυμένη πάλη με τίς άλλες έθνικοκρατικές ομάδες των χρηματιστών για τό μοίρασμα του κόσμου κάί γίά την κυριαρχία πάνω στίς άλλες χώρες. Όλά αυτά προκαλούν τό γενικό πέρασμά όλων των ευπόρων τάξεων μέ τό μέρος^τοϋ ιμπεριαλισμού. ‘Ό «γενικός» ενθουσιασμός γιά τίς προοπτικές του ιμπεριαλισμού, ή λυσσασμένη ύπεράσπιση του ιμπεριαλισμού καί ό κάθε λογής έξωραϊσμός του— αυτά είναι τά σημεία τών καιρών. ‘Η ιμπεριαλιστική ιδεολογία διεισδύει καί στην εργατική τάξη. Δέν τή χωρίζουν σινικά τείχη από τίς άλλες τάξεις. «Αν οί ήγέτες του σημερινού λεγόμενου «σοσιαλδημοκρατικού» κόμματος τής Γερμανίας πήραν πολύ δίκαια τόν τίτλο «σοσιαλιμπεριαλιστές», δηλαδή σοσιαλιστές στά λόγια καί ιμπεριαλιστές στην πράξη, πρέπει νά πούμε ότι άκόμη από τό 1902 ό Χόμπσον είχε σημειώσει τήν ύπαρξη τών «φαβιανών ιμπεριαλιστών» στήν Αγγλία, πού ανήκαν στήν όπορτουνιστική «Φαβιανή Εταιρία».
Υπό αυτές τις συνθήκες, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στήριξαν τις αποικιοκρατικές πολιτικές των αστικών τους κομμάτων και στήριξαν τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις τους στον A’ΠΠ. Καθώς αυτά τα κόμματα έχουν εξελιχθεί, έχουν γίνει στυλοβάτης του ιμπεριαλισμού και αντιτίθενται στο επαναστατικο προλεταριάτο. Αυτή η αντιπολίτευση βασίζεται στο σύστημα του ιμπεριαλισμού που έχει ως πυρήνα την υποδούλωση άλλων εθνών και την εξαγορά ενός στρώματος της εργατικής τάξης.
Σε αποικιοκρατικά κράτη όπως το Ισραήλ, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, το στρώμα αυτό έχει μετατραπεί σε πολιτικό κόμμα καπιταλισμού με τη μορφή των «εργατικών» κομμάτων. Για παράδειγμα, το Αυστραλιανό Εργατικό Κόμμα (ALP) έχει υποστηρίξει πολέμους ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, συμπεριλαμβανομένων των τελευταίων πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Υποστηρίζουν τις διεθνείς παραβιάσεις των δικαιωμάτων των προσφύγων μέσω της υπεράκτιας κράτησης μεταναστών που καταφθάνουν διά θαλάσσης.
Συμφωνα με τα παραπάνω, ο σοσιαλιμπεριαλισμός αναφέρεται σε εκείνα τα κόμματα και τα άτομα στις ιμπεριαλιστικές χώρες που υπερασπίζονται ορισμένες «κοινωνικές» πολιτικές που ωφελούν τους εργαζόμενους σε κάποιο βαθμό, αλλά τελικά απορρίπτουν τη ριζική αλλαγή του καπιταλιστικού συστήματος και υποστηρίζουν τις ιμπεριαλιστικές πολιτικές του κράτους.
Ο σοσιαλιμπεριαλισμός του Αυστραλιανού Εργατικού Κόμματος (ALP)
Όπως προαναφέρθηκε, ο σοσιαλιμπεριαλισμός είναι ζωντανός και σήμερα, ιδίως στο ALP. Έτσι, θα μας χρησιμεύσει να εξετάσουμε βαθύτερα το ALP και τη σχέση της με το κομμουνιστικό κίνημα της Αυστραλίας και τον τρόπο με τον οποίο προωθεί τον σοσιαλιμπεριαλισμό.
Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο γενικός χαρακτήρας του ALP καθορίζεται από τα δυνατά και αδύνατα σημεία των εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων. Ως αποτέλεσμα, το ALP έχει υιοθετήσει μια επιθετική και μικτή στάση απέναντι στους κομμουνιστές, ανάλογα με την επιρροή των τελευταίων στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Δρακόντειοι εκλογικοί νόμοι και πράξεις κατά των συνδικαλιστικών οργανώσεων θεσπίστηκαν (και εξακολουθούν να υπάρχουν) για να απομακρύνουν τους κομμουνιστές από τα συνδικάτα. Σε αντίθεση με αυτό, μια ενωμένη πολιτική του μετώπου μπόρεσε να οικοδομηθεί για να ανατρέψει τη νομοθεσία που απαγόρευε το Κομμουνιστικό Κόμμα το 1951.
Ωστόσο, ανεξάρτητα από τη στάση απέναντι στα κινήματα των εργαζομένων στην Αυστραλία, το ALP έχει υποστηρίξει τις ιμπεριαλιστικές ενέργειες, όπως έχουν κάνει και άλλα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε ολόκληρο τον κόσμο. Για παράδειγμα, παρά τις σημαντικές μεταρρυθμίσεις που θέσπισε η κυβέρνηση Whitlam, όπως η κατάργηση των τελών τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, η κυβέρνηση Whitlam συνέχισε τις ιμπεριαλιστικές πρακτικές. Αυτό ΄γινε εμφανές στον Whitlam όταν αγνήσ την προσάρτηση του Ανατολικού Τιμόρ από την Ινδονησία, η οποία, σύμφωνα με το Ινστιτούτο Lowy, ήταν εν μέρει επειδή «η κομμουνιστική εξουσία στο Dili ήταν τόσο εχθρική προς τα συμφέροντα της Αυστραλίας όσο και ανυπόφορη για την Τζακάρτα».
Ο σοσιαλιμπεριαλιστικός χαρακτήρας του ALP αποκρυσταλλώθηκε περαιτέρω με την εκλογή της κυβέρνησης Bob Hawke. Ο Hawke πρόεδρος του ACTU, ήταν η τέλεια επιλογή για ένα κόμμα που ισχυρίστηκε ότι εκπροσωπεί τους εργαζομένους. Όπως και ο Whitlam, ενώ μεγάλα κοινωνικά προγράμματα όπως το Medicare θεσπίστηκαν και η ισότητα υποστηρίχθηκε σε ότι αφορά το απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, και τα δύο αυτά αδυνατούν από τις άλλες κυβερνητικές αποφάσεις του ALP. Μαζί με το Medicare ήλθε το Σύμφωνο Τιμών και Εισοδημάτων, το οποίο έβλαψε σοβαρά το συνδικαλιστικό κίνημα. Και ενώ εμφανισζόταν ως υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως θεωρήθηκε ο Whitlam με την αποχώρηση από τον πόλεμο του Βιετνάμ, ο Hawke συνέχισε τον σοσιαλιμπεριαλισμο του ALP, ιδιαίτερα στην αρπαγή του πετρελαίου του Ανατολικού Τιμόρ που συσσωρεύτηκε στη Συνθήκη του Στενού του Τιμόρ. Πράγματι, τα λόγια του Λένιν, «σοσιαλιστές στα λόγια και ιμπεριαλιστές στις πράξεις», δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ακριβή όταν περιγράφουν την ALP.
Έτσι, το ALP, όπως και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε ολόκληρο τον κόσμο, προσποιείται ότι εκπροσωπεί την εργατική τάξη, μέσω των διασυνδέσεων μεταξύ της ηγεσίας στο ALP και του συνδικαλιστικού κινήματος. Ωστόσο, οι μεταρρυθμίσεις του δεν ξεπερνούν τον καπιταλισμό και συνεχίζουν την εκμετάλλευσή. Όσον αφορά την εξωτερική πολιτική, η ALP εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα αφιερωμένο στις ιμπεριαλιστικές ενέργειες, είτε άμεσα στις σχέσεις του με τα έθνη της Ασίας και του Ειρηνικού, είτε σε συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, όπως επισημάνθηκε παραπάνω, με τους πολέμους στη Μέση Ανατολή.
Στρέβλωση μαρξισμού: Η μεταμόρφωση του σοσιαλιμπεριαλισμού
Ένα από τα χειρότερα εμπόδια της τελευταίας περιόδου ήταν ο ανταγωνισμός μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της Κίνας στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο οδήγησε σε διαφορετικές ιδεολογικές εξελίξεις και δυσπιστία. Η Σινοσοβιετική διαίρεση άσκησε τεράστια πίεση στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, το οποίο επέτρεψε να εμφανιστούν οπορτουνιστικές εξελίξεις -τόσο αριστεράς όσο και δεξιάς απόκλισης. Ένα από τα αποτελέσματα αυτού του αναταγωνισμού ήταν η μετατροπή αυτού που συχνά σημαίνει ο όρος «σοσιαλιμπεριασμός».
Στην Αυστραλία, αυτό συνέβη με τη μετατροπή του ΚΚ Αυστραλίας μετά τα γεγονότα της Άνοιξης της Πράγας. Οι Ευρωκομμουνιστές αποδοκίμασαν τη σοσιαλιστική επανάσταση υπό το πρόσχημα του «αντισταλινισμού» και της αντίθεσης στον «αυταρχισμό». Γενικά, ο «αντισταλινισμός» των κομουνιστικών κομμάτων διέσπειρε τη διχόνοια και τη σύγχυση, η οποία αμφισβήτησε την υποστήριξη προς την δικτατορία του προλεταριάτου.
Άλλες οπορτουνιστικές αποκλίσεις έχουν προωθηθεί επιτυχώς από τους αμερικανούς ιμπεριαλιστές, οι οποίοι πρόσθεσαν ολόκληρες σχολές ολεία «μαρξισμού», όπως η Σχολή της Φραγκφούρτης, στα οπλοστάσιά τους. Οι δυτικοί ιμπεριαλιστές ανταποκρίθηκαν σε κάθε «μαρξιστική» τάση με διαφορετικούς τρόπους και βοήθησαν στην αύξηση των διαιρέσεων. Εκτός από την καταγγελία του «σταλινισμού» και την αντίθεση στον «αυταρχισμό» της Σοβιετικής Ένωσης, ήταν ο χαρακτηρισμός της Σοβιετικής Ένωσης ως «σοσιαλιμπεριαλιστική δύναμη.» Και εδώ αναδύεται η στρέβλωση του όρου «σοσιαλιμπεριαλισμός», με τις λέξεις του Λένιν «σοσιαλιστές στα λόγια και ιμπεριαλιστές στις πράξεις,» να διαστρεβλώνονται.
Τι έκανε τη Σοβιετική Ένωση μια «σοσιαλιμπεριαλιστική δύναμη;» Σύμφωνα με όσους κατηγοριοποιούν τη Σοβιετική Ένωση ως τέτοια, η σοβιετική βοήθεια ήταν ένα στοιχείο του ιμπεριαλιστικού της χαρακτήρα. Ότι παρά τους ισχυρισμούς ότι ήταν εργατικό κράτος, η σοβιετική βοήθεια ήταν στην πραγματικότητα ένα φαύλο σχέδιο από την ΕΣΣΔ για να ωθήσει τις ευάλωτες χώρες να της επιτρέψουν να εκμεταλλευτεί τους πόρους τους. Γι’ αυτό για εκείνους που επέκριναν την ΕΣΣΔ, η Σοβιετική Ένωση μόνο διακηρύσσει τον σοσιαλισμό, αλλά ήταν στην πραγματικότητα ιμπεριαλιστική.
Ο σοσιαλιμπεριαλισμός που εφαρμόζεται σήμερα
Ως αποτέλεσμα, αρκετά κομμουνιστικά κόμματα έχουν αναπτύξει μια αντίληψη ότι η Κίνα, και παρομοίως το Βιετνάμ, το Λάος, η Κούβα και η ΛΔ Κορέας δεν είναι σοσιαλιστικές χώρες. Ότι η Κίνα, συγκεκριμένα, ασκεί τώρα κάποια μορφή «σοσιαλιμπεριαλισμού», ότι η Πρωτοβουλία Ζώνη και Οδός (BRI) της είναι μια μορφή αυτού του ιμπεριαλισμού. Η θεωρία αυτή είναι προωθείται πιο έντονα από εκείνους που αρχικά υποστήριξαν την άποψη ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν σοσιαλιμπεριαλιστική. Τώρα έχουν μεταφέρει αυτή τη θεωρία στην Κίνα. Βασίζεται στην υπόθεση ότι στην Κίνα υπάρχουν καπιταλιστικές εταιρείες και καπιταλιστές.
Η κατανόηση του ιμπεριαλισμού από αυτούς τους βασίζεται συνήθως σε απλουστευτικές δηλώσεις. Ότι με την προώθηση δανείων υπό μορφή επενδύσεων σε υποδομές, η Κίνα έχει γίνει με κάποιον τρόπο ο νέος ιδιοκτήτης σκλάβων. Αυτές οι απόψεις επαναλαμβάνονται βολικά από τους καπιταλιστές που κατηγορούν την Κίνα για νέες μορφές εκμετάλλευσης. Αυτοί οι ίδιοι καπιταλιστές θα δηλώσουν ότι οι ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ενδιαφέρονται μόνο να φέρουν τη «δημοκρατία» σε αυτά τα έθνη.
Ούτε η σοβιετική βοήθεια ούτε το κινεζικό BRI προκαλούν εξάρτηση. Στην πραγματικότητα, το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας έχει μελετήσει τις εμπειρίες των πρακτικών σοβιετικής βοήθειας και έχει αναπτύξει τη σοσιαλιστική πολιτική της αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας στο εμπόριο και την ανάπτυξη. Το κινεζικό μοντέλο αμφισβητεί την ιμπεριαλιστική εξάρτηση, σεβόμενο ταυτόχρονα τη μη παρέμβαση.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης μας έδωσε νέες εμπειρίες στις έγχρωμες επαναστάσεις και άρχισε να επιβάλλει μια επανεκτίμηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Κατέστη σαφές ότι μέχρι την αντιεπανάσταση η Σοβιετική Ένωση παρέμενε μια σοσιαλιστική χώρα. Ορισμένοι από τους εσωτερικούς παράγοντες που συνέβαλαν στην κατάρρευση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισε στην πραγματοποίηση έγκαιρων μεταρρυθμίσεων για την αύξηση της παραγωγικότητας, την αντιμετώπιση της διαφθοράς και της ανατροπής, και η υπερβολική εξάρτηση από το στρατό μπορεί να καταπολεμήσει την ιμπεριαλιστική επιβολή.
Η Κίνα και το Βιετνάμ άνοιξαν έναν νέο δρόμο προς τα εμπρός και πραγματοποίησαν έγκαιρες μεταρρυθμίσεις για να άρουν τα διαρθρωτικά εμπόδια στην παραγωγικότητα της εργασίας. Έχουν γίνει στην πράξη εργασίες για τη θεωρία του Στάλιν ότι ο σοσιαλισμός τροποποιεί μόνο το νόμο της αξίας, ότι το πραγματικό μέτρο του σοσιαλισμού είναι η άνοδος των υλικών και πολιτιστικών προτύπων του λαού, η οποία διευκολύνεται από το κράτος της εργατικής τάξης, την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος βάσει του μαρξισμού-λενινισμού, και η προγραμματισμένη ανάπτυξη διευκολύνεται από τη διατήρηση της κρατικής ιδιοκτησίας βασικών τομέων. Με αυτά τα μέτρα, η Κίνα και το Βιετνάμ οικοδομούν τον σοσιαλισμό. Η άλλη πρόοδος είναι η ανάκαμψη της κατανόησης ότι όσο η παραγωγή βασικών προϊόντων παραμένει αναγκαία, η καπιταλιστική αποκατάσταση παραμένει απειλή. Η εμβάθυνση του σοσιαλισμού απαιτεί συνεχείς μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη των δημιουργικών δυνάμεων του λαού. Η ανάπτυξη της δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου πρέπει να συμβαδίζει με την ανάπτυξη του προλεταριάτου ως άρχουσας τάξης.
Η αρνητική στάση απέναντι στην Κίνα, που αναφέρθηκε παραπάνω, βοηθάει τους ιμπεριαλιστές στις πολεμικές φιλοδοξίες τους. Χρησιμοποιείται για να μεταστρέψει τους εργαζόμενους στις καπιταλιστικές χώρες όχι μόνο κατά της Κίνας αλλά και κατά του σοσιαλισμού γενικότερα. Έτσι, παρέχει «αριστερή» κάλυψη για αντικομμουνισμό.
Αυτός ο «αριστερός» αντικομμουνισμός γίνεται χαρακτηριστικό της δραστηριότητας αυτών των «αριστερών» ομάδων. Η αντίθεσή τους στην πραγματική ανάπτυξη ενός ενοποιημένου κομμουνιστικού κόμματος δικαιολογείται από την ιδέα τους ότι τα κομμουνιστικά κόμματα είναι στην πραγματικότητα παράγοντες αυτού του άλλου είδους «ιμπεριαλισμού».
ΣΥΜΠΈΡΑΣΜΑ
Η υιοθέτηση του σοσιλιμπεριαλισμού ως στάμπας που εφαρμόζεται στα κομμουνιστικά κόμματα δεν είναι επιστημονικά ακριβής. Η ύπαρξη των σοσιαλιμπεριαλιστών στις καπιταλιστικές χώρες βασίζεται σε ένα στρώμα που υπάρχει σε αυτές τις κοινωνίες και είναι κατ’ εντολή της μεγάλης αστικής τάξης.
Όταν αυτό εφαρμόζεται στα σοσιαλιστικά έθνη, βασίζεται στο ότι ο καπιταλισμός έχει αποκατασταθεί σε αυτές τις χώρες. Μέχρι στιγμής σε όλες τις αντεπαναστάσεις όπου έχει αποκατασταθεί ο καπιταλισμός, έχει οδηγήσει στην ανατροπή των κομμουνιστικών κομμάτων και την κατάργηση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Ο ηγετικός ρόλος αυτής της τάξης, ο οποίος εκφράζεται μέσω κομμουνιστικών κομμάτων, έχει καταργηθεί. Ακόμη και στη Γιουγκοσλαβία, η οποία είχε αποδυναμώσει επί μακρόν την προλεταριακή δικτατορία και το Κόμμα, χρειαζόταν μια αντεπανάσταση για να ανατραπεί η θέση των εργαζομένων.
Αυτή η εφαρμογή της θεωρίας του σοσιαλιμπεριαλισμού συνοδεύεται συνήθως από υπεραριστερές ουτοπίες , με τον σοσιαλισμό να ορίζεται με απλοϊκούς όρους. «Οι εργαζόμενοι εξακολουθούν να εργάζονται για μισθούς, τα κέρδη παράγονται, καπιταλιστικές επενδύσεις λαμβάνουν χώρα!». Έτσι, το επιχείρημα είναι ότι ο σοσιαλισμός έχει καταργηθεί και έχει δημιουργηθεί μια νέα άρχουσα τάξη. Αυτές οι έννοιες προσχωρούν στον Τρότσκι και τους οπαδούς του που υποστήριξαν ότι μια «Θερμιδοριανή Αντίδραση» είχε ξεκινήσει, ότι η Σοβιετική Ένωση ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, ένα παραμορφωμένο εργατικό κράτος εργαζομένων. Ή ακόμα χειρότερα, ότι δημιουργήθηκε μια μορφή κρατικού καπιταλισμού, ένας άλλος όρος που έχει χρησιμοποιηθεί από τον Λένιν και χρησιμοποιείται καταχρηστικά από αριστερούς αντικομμουνιστές , όπως λέει ο Zinoviev.
Πρέπει να καταπολεμηθούν οι σύγχρονοι θεωρητικοί του «σοσαλιμπεριαλισμού». Είναι επιτακτική ανάγκη να γίνει σωστή, επιστημονική ανάλυση, να αξιολογηθούν σωστά οι υλικές συνθήκες. Ως κομμουνιστές, πρέπει να προσπαθήσουμε να απομακρυνθούμε από δογματικές ερμηνείες του μαρξισμού-λενινισμού, αλλά αντ’ αυτού να έχουμε διαλεκτική. Το πιο σημαντικό είναι ότι πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να εκπαιδεύσουμε και να διαλύσουμε μύθους για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, προκειμένου να βοηθήσουμε περαιτέρω στην υπόθεση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
guernicaeu.wordpress.com 