Της Franziska Kleiner για το Peoples Dispatch
Κάθε χρόνο, μια διαδήλωση στο Σοσιαλιστικό Μνημείο στο Βερολίνο-Φρίντριχσφελντ τιμά τη δολοφονία των δύο μεγάλων Γερμανών ηγετών εργαζομένων Rosa Luxemburg και Karl Liebknecht το 1919.
Η Ελεύθερη Γερμανική Νεολαία (FDJ) είναι μια σοσιαλιστική οργάνωση νεολαίας που ιδρύθηκε από Γερμανούς αντιφασίστες στην εξορία τη δεκαετία του ’30. Ήταν η μεγαλύτερη επίσημη οργάνωση νεολαίας στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας (ΛΔΓ). Το FDJ αγωνίζεται για την ειρήνη και τον σοσιαλισμό. Φέτος, αναπάντεχα, αδικαιολόγητα και βάναυσα, η αστυνομία χρησιμοποίησε δυσανάλογη βία για να χαλάσει την πορεία χιλιάδων ανθρώπων και πολλών αριστερών οργανώσεων. Μέρος της αιτιολόγησης αυτής της επίθεσης ήταν ο ισχυρισμός της αστυνομίας ότι το FDJ είναι απαγορευμένη οργάνωση.
Στην πραγματικότητα, η οργάνωση απαγορεύτηκε μόνο στην πρώην Δυτική Γερμανία πριν την ενοποίηση, και όχι στην πρώην Ανατολική όπου έλαβε χώρα η πορεία, και η ομάδα εξακολουθεί να επιτρέπεται.
Παρά το γεγονός ότι το FDJ παρελαύνει στη διαδήλωση κάτω από την μπλε και χρυσή σημαία του με τον λαμπερό ήλιο σε κάθε μία από αυτές τις διαδηλώσεις για πολλά χρόνια, ο ψευδής ισχυρισμός περί παρανομίας χρησιμοποιήθηκε ως πρόσχημα για να βρεθεί λόγος επίθεσης και να προσπαθήσει να σταματήσει ολόκληρη η διαδήλωση συνολικά. Αυτή η αστυνομική επίθεση αναφέρθηκε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στον Τύπο.
Η προέλευση των παράνομων εντολών παραμένει ασαφής, μια έρευνα που ακολούθησε θα καθορίσει εάν η αστυνομία ακολουθούσε τις οδηγίες του Γερουσιαστή του Βερολίνου, μέλους του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD).
Αυτή η επίθεση κατά της ειρηνικής διαδήλωσης δεν μπορεί να επιτραπεί να συνεχιστεί χωρίς μια ισχυρή απάντηση και διαμαρτυρία από την αριστερά.
Αυτή η ετήσια διαδήλωση είναι η πιο σημαντική δημόσια εκδήλωση της πολιτικής αριστεράς στη Γερμανία. Η γερμανική Αριστερά πρέπει να ενώσει τις δυνάμεις της ενάντια σε αυτή τη σκόπιμη επίθεση που αποσκοπεί στο στιγματισμό και τη διαίρεση μας.
Οι προσπάθειες διαίρεσης της αριστεράς από τους εκπροσώπους των ταξικών εχθρών μας είναι τόσο παλιές όσο και το ίδιο το κίνημα των εργαζομένων. Το γεγονός ότι καταλήγουν να προέρχονται από την αποκαλούμενη αριστερή κυβέρνηση δεν αποτελεί έκπληξη. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι στοχεύουν αυτή την ημέρα μνήμης. Η τελετή μνήμης του Λουξεμβούργου-Φρίντριχσφελντ τυγχάνει διεθνούς προσοχής και το SPD θα ήθελε πολύ να ξεχάσουμς ότι υπό την ηγεσία τους, και με την έγκριση και τη συνεργασία τους δολοφονήθηκαν το 1919 ο Liebknect και το Λουξεμβούργο.
Κάθε χρόνο, δεκάδες χιλιάδες διαδηλώνουν. Αυτό το έτος, η συμμετοχή ήταν πολύ χαμηλότερη λόγω της παγκόσμιας πανδημίας. Αν και οι συμμετέχοντες ακολουθησαν όλα τα πρωτόκολλα για τη πανδημία, η αστυνομία εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία για να επιτεθεί.
Η διεθνής αριστερά πρέπει να σταθεί αλληλέγγυα για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις στις σοσιαλιστικές διαδηλώσεις και να αντισταθεί στην άδικη απαγόρευση των σοσιαλιστικών οργανώσεων. Αυτό αποτελεί απειλή για ολόκληρη την αριστερά. Οι ενωμένοι στόχοι μας πρέπει να υπερβούν τη διαμαρτυρία κατά της αστυνομικής βίας σε αυτήν την περίπτωση και πρέπει να στραφούν κατά των αντιδραστικών μέτρων της ομοσπονδιακής κυβέρνησης για την καταστολή και την απαγόρευση της αριστεράς.
Πρέπει να επικεντρώσουμε τον αγώνα κατά των απαγορεύσεων του FDJ και του KPD που επιβλήθηκαν το 1951 και το 1956. Χρειαζόμαστε επειγόντως έναν μαζικό αγώνα σε πολλαπλά μέτωπα, νομικά αλλά και στους δρόμους, ενάντια σε αυτές τις φασιστικές απαγορεύσεις των σοσιαλιστικών οργανώσεων. Η Γερμανία πρέπει να λογοδοτήσει για τη βαρβαρότητα αυτών των απαγορεύσεων, οι οποίες γελοιοποιούν την υπόσχεση της δημοκρατίας και παραβιάζουν το σύνταγμα της χώρας.
Καθώς η γερμανική αστική τάξη ανέκτησε τη θέση της μετά την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν κατάφερε να εξαλείψει ή να τιμωρήσει αποτελεσματικά τους Ναζί και τους εγκληματίες πολέμου στη χώρα. Αντ’ αυτού, ξεκίνησε έναν αγώνα δεκαετιών ενάντια στους σοσιαλιστές και κομμουνιστές. Ο Friedrich Wolff, γνωστός δικηγόρος, έγραψε ότι στα τρία μεγάλα ιστορικά κύματα ποινικών δικών στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας – κατά των Ναζί αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, κατά των κομμουνιστών κυρίως τη δεκαετία του 1950, κατά των λειτουργών του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ενότητας της Γερμανίας μετά την προσχώρηση της ΛΔ Γερμανίας στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία – οι περισσότερες δίκες και καταδίκες στρέφονταν κατά των κομμουνιστών.
Οι κομμουνιστές βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του φασισμού, και τώρα στοχοποιούνται για να τους αποτρέψουν από το να παρέμβουν ιδιαίτερα στον επανοπλισμό της Δυτικής Γερμανίας. Γι’ αυτό έπρεπε να επιστρέψουν στις φυλακές από τις οποίες είχαν δραπετεύσει μετά το 1945. Γι’ αυτό δέχθηκαν επίθεση και συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια πολιτικών ενεργειών και διαδηλώσεων τη δεκαετία του 1950. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο απαγορεύτηκαν το FDJ και το KPD, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το μέλος του FDJ Philipp Müller πυροβολήθηκε το 1952. Αυτό το σκοτεινό κεφάλαιο της γερμανικής νομικής ιστορίας έχει καλυφθεί και ξεχαστεί.
Αλλά αυτές οι «εγκληματικές ακρότητες» που «χρεώθηκαν σε ένα πλήρες αστυνομικό κράτος» – όπως το έθεσαν δυτικογερμανοί πολιτικοί και αξιωματούχοι, πρέπει να δημοσιοποιηθούν τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Το καθήκον ενός διεθνούς κινήματος αλληλεγγύης πρέπει, επομένως, να είναι πρώτα και κύρια το να φτάσει στη ρίζα της πρακτικής της απαγόρευσης και των διακρίσεων εις βάρος των αριστερών πολιτικών οργανώσεων.
Ο αγώνας μας πρέπει να είναι αγώνας κατά των απαγορεύσεων του FDJ και του KPD και υπέρ του δικαιώματος των σοσιαλιστικών οργανώσεων να λειτουργούν νόμιμα και χωρίς καταστολή.
guernicaeu.wordpress.com 