Γράφτηκε από τον Tu Zhuxi
Ο Tu Zhuxi είναι το ψευδώνυμο του Ren Yi, ενός Κινέζου blogger που έχει σπουδάσει στο Χάρβαρντ και που έχει συγκεντρώσει περισσότερους από 1,6 εκατομμύρια οπαδούς στο Weibo.
Μεταφράσαμε το άρθρο του από την αγγλική έκδοση που επιμελήθηκε ο Sean Haoqin Kang για την ιστοσελίδα του κινέζικου κομμουνιστικού κινήματος Qiao Collective.
Σήμερα, έκανα σκρολ τη συνέντευξη που έδωσε ο καθηγητής Ezra Feivel Vogel στους Global Times: «90χρονος καθηγητής Vogel: Δυστυχώς, υπάρχει πιθανότητα ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας».
Ο βετεράνος καθηγητής—ο οποίος έχει ερευνήσει την Κίνα και την Ανατολική Ασία όλη του τη ζωή και έχει προωθήσει την ανάπτυξη δεσμών μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και Κίνας—μετέφερε έντονη ανησυχία μετά από δύο χρόνια έντονης ύφεσης στις σχέσεις Κίνας-Η.Π.Α. υπό την Κυβέρνηση Τραμπ. Δεν άντεχε να μην εκφράσει τις ανησυχίες του.
Αυτή η συνέντευξη έρχεται την κατάλληλη στιγμή. Παραθέτω ένα σύντομο σχόλιο από τη συνέντευξη, το οποίο απηχεί απόλυτα το περιεχόμενο στο οποίο ήθελα να επεκταθώ:
Vogel: Υπάρχει ένα νέο άρθρο του James Fallow στο περιοδικό Atlantic που δίνει την πιο ολοκληρωμένη εξήγηση για το τι συνέβη. Και σαφώς αυτό είναι η κυβέρνηση του Τραμπ.
Πριν από τον κορονοϊό, υπήρχαν σχέδια σε προηγούμενες κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση μιας επιδημίας. Είχαμε ένα καλό γενικό σχέδιο. Ο Τραμπ δεν χρησιμοποίησε καθόλου αυτά τα σχέδια. Έδρασε ακόμα και όταν άκουσε για πρώτη φορά για την πανδημία του κορονοϊού σαν να μην υπήρχε κάποιο σοβαρό πρόβλημα. Έτσι τα πράγματα καθυστέρησαν. Είναι σαφές ότι είναι ευθύνη του Τραμπ.
Τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν περίπου 3,8 εκατομμύρια επιβεβαιωμένα σωρευτικά κρούσματα, 140.000 θανάτους και καθημερινή αύξηση περίπου 64 χιλιάδων κρουσμάτων. Η διάγνωση εμπειρογνωμόνων και επιστημόνων στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι πως όλα αυτά οφείλονται στη κυβέρνηση του Trump.
Πρώτα απ’ όλα, το λεγόμενο «καλό γενικό σχέδιο» των Ηνωμένων Πολιτειών για την επιδημική ανταπόκριση είχε ως στόχο ένα είδος μολυσματικής νόσου που μοιάζει με τη γρίπη στη μολυσματικότητα, τον κίνδυνο και τη θνησιμότητα. Εξάλλου, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αρκετά ντοκιμαντέρ και ειδικά τηλεοπτικά προγράμματα για πανδημίες, και κάθε χρόνο σε κάθε γωνιά της χώρας γίνονται ασκήσεις για πανδημίες, αλλά όλα αυτά έγιναν με τις υποθέσεις μιας γρίπης. Το COVID-19 δεν ήταν εντός των προσδοκιών ενός αμερικανικού σχεδίου για επιδημική ανταπόκριση, και πράγματι ήταν πέρα από το σχέδιο ανταπόκρισης κάθε χώρας όσον αφορά μια μολυσματική νόσο με αναπνευστική μετάδοση. Το COVID- 19 είναι μια ιδιαίτερα ισχυρή επιδημία, μια ασθένεια με εξαιρετικά υψηλό ποσοστό θανάτων. Το σχέδιο επιδημικής αντίδρασης που είχαν εκπονήσει επί του παρόντος οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν εντελώς ανεπαρκές για την COVID-19. Ο Δρ. Anthony Fauci αναφέρθηκε στο θέμα αυτό αρκετές φορές τους τελευταίους μήνες, ειδικά στα πρώτα στάδια της επιδημίας: το αμερικανικό σύστημα και το σχέδιο είναι είτε ανεπαρκές είτε εντελώς αναποτελεσματικό έναντι του COVID-19. Ο Δρ. Fauci μιλούσε μόνο από τη σκοπιά της δημόσιας υγιεινής και του συστήματος υγείας και η ανάλυσή του δεν διεύρυνε τις σκέψεις αυτές.
Παρακολουθώ τις ειδήσεις, τα μέσα ενημέρωσης και τα σχόλια της δεξιάς και της αριστεράς των ΗΠΑ. Οι επικρίσεις για την επιδημική αντίδραση προέρχονται γενικά από διανοούμενους του Δημοκρατικού Κόμματος, αντίπαλους του Τραμπ ή/και φιλελεύθερους. Ακόμη και μετά από αρκετούς μήνες, σπάνια έχω συναντήσει δοκίμια ή συζητήσεις που αναλύουν σε βάθος την πλήρη έκταση των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η απάντηση COVID-19 των ΗΠΑ συνθέτοντας ευρύτερες παρατηρήσεις για το πολιτικό σύστημα, την κοινωνία, τη διακυβέρνηση, τον πολιτισμό και την οικονομία του έθνους.
Βασικά, όλες οι αναλύσεις έχουν λάβει το ζήτημα και το έχουν υποτάξει στο θέμα της «πολιτικής ηγεσίας» — συνήθως δείχνοντας προς τον Πρόεδρο, τον Λευκό Οίκο και τους κυβερνήτες του κράτους. Η πλειονότητα αυτών των αναλύσεων επιρρίπτει την ευθύνη στο ίδιο το πρόσωπο του Τραμπ.
Σύμφωνα με αυτή τη λογική, ο λόγος για την αδύναμη ανταπόκριση των ΗΠΑ στην επιδημία είναι μόνο ο Τραμπ και ο Τραμπ. Αν υπήρχε απλώς ένας άλλος υπεύθυνος, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να νικήσουν το COVID-19.
Οι αναγνώστες που με ακολουθούν πρέπει να γνωρίζουν καλά τις μεθόδους μου: Ανέκαθεν ξεκινούσα τις αναλύσεις μου από κοινωνιολογική άποψη. Πώς οι Η.Π.Α. θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τη γρίπη ως τον κύριο φακό για να κατανοήσουν την COVID-19, και πώς αυτή η κατανόηση επηρέασε τις επακόλουθες δράσεις των Η.Π.Α.; Από τότε έχω γράψει πολλά δοκίμια για το θέμα αυτό, για παράδειγμα την έκθεσή μου της 1ης Απριλίου 2020: «Μπορούν οι Ηνωμένες Πολιτείες να κλείσουν ολόκληρες πόλεις και να εφαρμόσουν ολοκληρωτικά την κοινωνική αποστασιοποίηση οπως η Κίνα; Μια συζήτηση για τον αμερικανικό εξαιρετισμό» (σύνδεσμος στα κινέζικα).
Σε αυτό το σημείο, υποστηρίζω ότι, λόγω του πολιτικού και νομικού συστήματος των ΗΠΑ, η θέσπιση ενός ολοκληρωμένου και αυστηρού προγράμματος κοινωνικής αποστασιοποίησης, συμπεριλαμβανομένων μέτρων όπως η απομόνωση πόλεων, απλά δεν είναι δυνατή.
Τους επόμενους μήνες, θα συνεχίσω την ανάλυσή μου και θα επεκταθώ προς το πολιτικό επίπεδο. Πριν από λίγο καιρό, εκπόνησα μερικά άρθρα σε αυτή τη κατεύθυνση: «13 Λόγοι για την αναποτελεσματική ανταπόκριση προς το COVID-19 των Ηνωμένων Πολιτειών και κοινωνικό οικοδόμημα κατά τη διάρκεια επιδημίας».
Συνόψισα δεκατρείς λόγους για την αδύναμη ανταπόκριση των ΗΠΑ στην επιδημία:
- Δημόσιο σύστημα: διαχωρισμός των εξουσιών μεταξύ ομοσπονδιακής, πολιτειακής και τοπικής διοίκησης
- Δημόσιο σύστημα: διαχωρισμός των εξουσιών μεταξύ των νομοθετικών, εκτελεστικών και δικαστικών οργάνων
- Μεγάλες φυλετικές και ταξικές ανισότητες
- Μια κουλτούρα που αντιλαμβάνεται τον ατομικισμό ως θεμελιώδη αρετή, ακόμη και σε σημείο αντίθεσης με τα κοινωνικά ή συλλογικά συμφερόντων
- Μια συντριπτική μονόπλευρη έμφαση στα πολιτικά και αστικά δικαιώματα
- «Κουλτούρα όπλων»: το πνεύμα της διακήρυξης του πεπρωμένου, του άγριου ατομικισμού και του μιλιταρισμού
- «Πολιτισμός της Βίβλου» και αντιδιαλεκτική
- Μια πλουραλιστική κοινωνία χωρίς κοινή κατανόηση ή συναίνεση
- Μια κυβέρνηση και ΜΜΕ που εντείνουν αντί να βελτιώσουν τις κοινωνικές εντάσεις
- Ένα σύστημα αξιών που δεν σέβεται τους ηλικιωμένους και δεν τους παρέχει ειδικές προφυλάξεις
- Οικογενειακές δομές που δεν είναι κατάλληλες για την καταπολέμηση του COVID-19
- Η επισφαλής οικονομική κατάσταση των μεσαίων και κατώτερων τάξεων των Ηνωμένων Πολιτειών (όπως το περπάτημα σε ένα τεντωμένο σχοινί, δηλαδή η διαβίωση από τον μισθό μέχρι τον μισθό ή τα προβλήματα πίστωσης)
- Άλλοι πολιτιστικοί παράγοντες, όπως αντίσταση κατά της χρήσης μασκών
Οι Η.Π.Α. δεν μπορούν να διαχειριστούν την αυστηρή κοινωνική απόσταση, την μεγάλης κλίμακας καραντίνα των πόλεων, ούτε τους περιορισμούς στα διακρατικά ταξίδια. Οι κώδικες QR για την υγεία στις κινητές συσκευές είναι απολύτως αδύνατοι με την επιμονή των πολιτών για προστασία της ιδιωτικής ζωής. Μια τεράστια κοινωνία, με επικεφαλής κυρίως τον ατομικισμό και την αντιδιαλεκτική, δεν μπορεί να μιλά για επιδημική διαχείριση. Οι παράγοντες αυτοί δεν είναι προβλήματα που μπορούν να επιλυθούν με την αλλαγή του προέδρου. Πιστεύω ότι ακόμη και αν ήταν ο Ομπάμα, η Χίλαρι ή ο Μπάιντεν, δεν θα ήταν σε θέση να αντιστρέψουν την παλίρροια του αγώνα κατά του COVID-19, ακόμη και αν ήταν ελαφρώς πιο αποτελεσματικοί — για παράδειγμα αν είχαν αναλάβει την πρωτοβουλία και τόνιζαν τη σημασία των μασκών. Αυτό συμβαίνει επειδή η καταπολέμηση μιας επιδημίας δεν εξαρτάται από την άσκηση πίεσης ή τις πρακτικές ενός προέδρου, αλλά μάλλον από το σύστημα δημόσιας υγείας και πρόληψης μιας ολόκληρης χώρας, μιας χώρας που από πάνω προς τα κάτω πρέπει να δρα ενωμένα και να κινείται μαζί. Η δημόσια αρχή πρέπει να εφαρμόζει ολοκληρωμένα, αποτελεσματικά και με συνέπεια πολιτικές (έτσι ώστε κάθε περιοχή να μην έχει τις δικές της εναλλακτικές πολιτικές), και επίσης να μην μπορεί να επιτρέπει σε οποιοδήποτε επίπεδο του δικαστικού σώματος να παρεμβαίνει στα προβλήματα οποιουδήποτε επιπέδου διακυβέρνησης. Όσον αφορά την ισορροπία μεταξύ πολιτών και κοινωνίας, πρέπει οπωσδήποτε να προετοιμαστούν για την παραχώρηση δικαιωμάτων στη συλλογική κοινότητα. Τα «πολιτικά και ατομικά δικαιώματα» πρέπει να υποχωρήσουν σε αυτούς τους καιρούς.
Ο ίδιος ο σχεδιασμός των πολιτικών και νομικών θεσμών των Η.Π.Α. αποσκοπεί στην παρεμπόδιση των συλλογικών δικαιωμάτων. Η ισορροπία των εξουσιών βρίσκεται στον πυρήνα της αμερικανικής διακυβέρνησης. Τα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα αποτελούν το θεμέλιο των αμερικανικών πολιτικών αξιών. Η άρνηση αυτών των αξιών ισοδυναμεί με την άρνηση του θεμελίου των ΗΠΑ.
Επομένως, το να πάρουμε την αδύναμη απάντηση των ΗΠΑ στην επιδημία και να την χρεώσυομε στην «πολιτική ηγεσία» του Τραμπ δεν είναι απλά επιδερμικό, αλλά αποφεύγει το πραγματικό πρόβλημα και εστιάζει σε εύκολες απαντήσεις. Απλώς δεν εξετάζει την ουσία της κατάστασης.
Για αρκετούς μήνες παρακολουθώ τις πολιτικές παρατηρήσεις των ΗΠΑ στην Αριστερά και τη Δεξιά, και μπορώ να επιβεβαιώσω ότι δεν έχω δει καμία ανάλυση βάθους. Η συντριπτική πλειοψηφία των αναλύσεων είναι υπερβολικά περιορισμένες και συγκεκριμένες, επισημαίνοντας ένα άτομο. Σπάνιο είναι ένα άτομο να μπορεί να κάνει άλμα εκτός της πολιτικής δομής των ΗΠΑ και να πραγματοποιήσει λεπτομερή αξιολόγηση από τρίτη άποψη. Γιατί; Συνοψίζω δύο λόγους:
(1) Οι Αμερικανοί είναι κατά κάποιο τρόπο όπως ο αμήχανος συμμετέχων σε ένα παιχνίδι. Μερικές φορές οι θεατές βλέπουν περισσότερα από τους παίκτες. Οι Αμερικανοί πιστεύουν ειλικρινά ότι το αμερικανικό σύστημα είναι εξαιρετικό, το καλύτερο στον κόσμο. Πρόκειται για μια ειλικρινή και ακλόνητη πίστη, μια αυθεντική «αυτοπεποίθηση στο μονοπάτι, τις αρχές, το σύστημα, τον πολιτισμό» [οι «Τέσσερις Αρχές» της σκέψης του Xi Jinping]. Δεν μπορούν να αμφισβητούν ή να αντιπαρατεθούν στο αμερικανικό σύστημα. Εφόσον το αμερικανικό σύστημα είναι τέλειο, μόλις η επιδημία δημιουργήσει προβλήματα, με τη διαδικασία της εξάλειψης, οι Αμερικανοί δικαιολογούν ότι το πρόβλημα πρέπει να προκύπτει μόνο από την εκλογή του σωστού ή του λάθος πολιτικού. Από αυτή τη γραμμή σκέψης, διαλέγουν αυτόν που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη: αυτό είναι λάθος του Τραμπ. Μετά από αυτόν, ίσως κατηγορήσουντον κυβερνήτη της Φλόριντα, τον ΝτεΣαντς.
(2) Η άσκηση κριτικής στο αμερικανικό σύστημα συνιστά σοβαρό πολιτικό σφάλμα. Είναι ταμπού. Είναι μια στάση που αμφισβητεί τα ίδια τα θεμέλια των Ηνωμένων Πολιτειών. Έτσι, όταν υπάρχει ένας ελέφαντας στο δωμάτιο όσον αφορά το αμερικανικό σύστημα, όλοι μπορούν να το δουν αλλά δεν τολμούν να μιλήσουν. Πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων δεν βλέπουν καν αυτόν τον ελέφαντα στο δωμάτιο, επειδή έχουν υποστεί τόσο βαθιά πλύση εγκεφάλου για την τελειότητα του αμερικανικού συστήματος. Είναι μόνο μια μειοψηφία ανθρώπων που μπορούν να το δουν αυτό. Οι άνθρωποι αυτοί θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι δημοκράτες ή φιλελεύθεροι διανοούμενοι. Ωστόσο, αυτός ο μικρός αριθμός ανθρώπων που γνωρίζουν την πραγματικότητα δεν μπορεί να επισημάνει τον ελέφαντα, ακόμα και αν τον δει. Αυτό συμβαίνει επειδή η επισήμανσή της δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση επί τόπου, ωστόσο θα συνεχίσει να οδηγεί σε μομφή και κριτική. Θα προτιμούσε να σπαταλά άσκοπα τον χρόνο του και να το λασπώνει στο Τραμπ.
Εν ολίγοις, εάν συγκρίνουμε την Κίνα με τις Ηνωμένες Πολιτείες, θα ανακαλύψουμε ένα ενδιαφέρον φαινόμενο.
Όταν οι Κινέζοι επικρίνουν, είναι συνηθισμένοι να επικεντρώνουν τις επικρίσεις τους στο σύστημα. Αν και υπάρχουν πράγματι προβλήματα σε ατομικό επίπεδο, τα προβλήματα αυτά έχουν πλήρως τις ρίζες τους στο ευρύτερο σύστημα. «Επειδή το σύστημα παρήγαγε αυτό το είδος ατόμου,» «επειδή το σύστημα δεν μπορούσε να συγκρατήσει ή να ελέγξει αυτό το συγκεκριμένο άτομο.» Σε κάθε περίπτωση, οποιαδήποτε ανάλυση ουσιαστικά οδηγεί πίσω σε συστημικά προβλήματα.
Όταν ο αμερικανικός λαός επικρίνει, επικεντρώνει το πρόβλημα στο φυσικό σώμα ενός μεμονωμένου πολιτικού. Δεν φταίει το σύστημα, επειδή το σύστημα είναι ήδη τέλειο ή σχεδόν τέλειο, οπότε μπορεί να είναι μόνο ένα πρόβλημα που προέρχεται από τον πολιτικό: αυτή η προσωπικότητα είναι κακή. Όλες οι επικρίσεις είναι αυτού του είδους. Έτσι, εάν ένας ανίκανος πολιτικός εκλέγεται συνεχώς ή επανεκλέγεται—για παράδειγμα εάν επανεκλεγεί ο Τραμπ, τότε αυτό είναι πρόβλημα των ψηφοφόρων. Αλλά αυτή τη στιγμή, η ανάλυση απλά δεν μπορεί να προχωρήσει περαιτέρω. Στον υπολογισμό των αμερικανικών πολιτικών αξιών, οι πολιτικές αξίες κάθε ατόμου είναι ίσες: δεν μπορεί κανείς να υποτιμά τους ψηφοφόρους. Το 2016, κατά τη διάρκεια της προεδρικής κούρσας, η Χίλαρι Κλίντον υπονόμευσε τους υποστηρικτές του Τραμπ και αντιμετώπισε μια συντριπτικά αρνητική αντίδραση, κοστίζοντάς της το υπέρτατο τίμημα (ίσως γι’ αυτό έχασε την προεδρική κούρσα). Αυτό που απομένει τότε είναι να ασκηθεί κριτική στην πολιτική επιρροή των μέσων ενημέρωσης, στη χρηματοδότηση των εκστρατειών και στις ομάδες συμφερόντων. Αλλά ακόμα και εδώ η ανάλυση πρέπει σταματά. Μέσα στα όρια του διαλόγου, είναι εύκολο να εισέλθουμε σε ένα άλλο επίπεδο ανάλυσης—για παράδειγμα, θα μπορούσε το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ να έχει θεμελιώδη σφάλματα; Αν φτάσει κανείς σε αυτό το επίπεδο, αγγίζει το ίδιο το σώμα της αμερικανικής δημοκρατίας και του εκλογικού της συστήματος. Θα έμπαινε κανείς σε ένα ναρκοπέδιο, που θα βρισκόταν στο χείλος του πολιτικού σφάλματος.
Στο πλαίσιο αυτής της υφιστάμενης εκλογικής διαδικασίας, μπορεί κανείς μόνο, ίσως, να ωθήσει τον προτιμώμενο υποψήφιο στην πολιτική σκηνή και να ευχηθεί μόνο στον δικό του υποψήφιο να προσέλθει στο αξίωμα, έτσι ώστε τα επόμενα χρόνια ο υποψήφιος αυτός να μπορέσει να προωθήσει τα δικά του πολιτικά προγράμματα και, ως εκ τούτου, να προστατεύσει τα συμφέροντα των υποστηρικτών του. Σε αυτό το περιβάλλον, οι Αμερικανοί φυσικά θα αποφύγουν τα δύσκολα προβλήματα και θα αναζητήσουν εύκολες απαντήσεις. Δεν θα διερευνήσουν συστημικά προβλήματα, αλλά θα εστιάσουν όλη τους την προσοχή σε εκλογικές λύσεις.
Επομένως, η αμερικανική πολιτική καθοδηγείται εξ ολοκλήρου με βραχυπρόθεσμη οπτική. Θα θεωρήσουν τα μακροπρόθεσμα προβλήματα ως βεβαιότητα πριν τα αποφύγουν, ασκώντας κριτική μόνο για την επίλυση των βραχυπρόθεσμων προβλημάτων. Αν και υπάρχουν μελετητές και διανοούμενοι που μπορούν να παράγουν μακροπρόθεσμες αναλύσεις ευρείας ιστορικής και κοινωνικής κλίμακας, αυτού του είδους η ανάλυση παραμένει κλειδωμένη στη βιβλιοθήκη, μακριά από τη χρήση της πολιτικής πρακτικής.
Η αμερικανική «επανάσταση»
Την επόμενη εβδομάδα μετά την ολοκλήρωση των εκλογών του 2016 στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Δημοκρατικός κύριος υποψήφιος Μπέρνι Σάντερς δημοσίευσε το βιβλίο του «Η Επανάσταση μας». Όπως όλοι γνωρίζουν, το 2016 ήταν ο διαγωνισμός μεταξύ Τραμπ και Κλίντον. Ωστόσο, ο Μπέρνι Σάντερς ήταν ο πιο «ακραίος», πιο αριστερός (αποκαλούμενος «σοσιαλιστής») υποψήφιος του Δημοκρατικού Κόμματος, ο οποίος τελικά χτυπήθηκε από την κυρίαρχη Κλίντον στις προκριματικές εκλογές. Ωστόσο διατηρεί πολλούς οπαδούς μεταξύ της «προοδευτικής πτέρυγας» του Δημοκρατικού Κόμματος, συμπεριλαμβανομένων πολλών νέων. Στο βιβλίο του, εισήγαγε τις σκέψεις του, καθώς και τις εξηγήσεις και αναλύσεις του σε όλα τα θέματα της ημερησίας διάταξης, όπως το χάσμα πλούτου, οι φυλετικές σχέσεις, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, τα προβλήματα υγείας, το πρόβλημα των μέσων ενημέρωσης και των ομάδων συμφερόντων που δεσμεύουν την πολιτική, οι μισθολογικές διαφορές μεταξύ των φύλων και το πρόβλημα της Γουώλ Στρητ και των μεγάλων εταιρειών.
Η διάγνωση των αμερικανικών προβλημάτων διασταυρώνεται με τον Τραμπ: μόνο που ενώ το κοινό-στόχος του Sander ήταν αρκετά ευρύ (για παράδειγμα, μειονότητες, ευάλωτες ομάδες και γυναίκες), το ακροατήριο του Τραμπ ήταν πολύ πιο τοπικιστικό. Σε παρόμοια προβλήματα, ο Τραμπ θα παρείχε δεξιές αποφάσεις στο περιορισμένο κοινό των ψηφοφόρων του, αλλά ο Σάντερς παρείχε αριστερές αποφάσεις στο ευρύ κοινό του—εξαιτίας αυτού, χαρακτηρίστηκε ως «σοσιαλιστής».
Αλλά δεν θέλω να μιλήσω για τις προτάσεις του Sanders, αλλά για το σύνθημά του: «Η Επανάστασή μας».
Η «Δική μας Επανάσταση» έχει πλέον γίνει μια αριστερή οργάνωση δράσης με ρίζες στην εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς το 2016, και συνεχίζει να οργανώνει κινήματα εντός του Δημοκρατικού Κόμματος και σε άλλα ευρύτερα κοινωνικά περιβάλλοντα.
Η «Δική μας Επανάσταση» έχει τρεις βασικές κατευθύνσεις: «Νικήστε στα θέματά μας», «Μεταμορφώστε το Δημοκρατικό Κόμμα» και «Εκλέξτε προοδευτικούς».
Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Sanders είναι ο πιο δημοφιλής Αμερικανός πολιτικός μέχρι σήμερα που υποστηρίζει την ιδέα μιας επανάστασης. Ωστόσο, αυτό που θέλω να επισημάνω στους Κινέζους αναγνώστες είναι ότι αυτή η έννοια της «επανάστασης» δεν είναι τίποτα περισσότερο από το να διαδίδει τις σκέψεις του και τις προτάσεις πολιτικής του σε ένα ευρύτερο κοινό, προκειμένου να να επιτύχει την εκλογική του επιτυχία.
Οι άνθρωποι που είναι πιο εξοικειωμένοι με τον κινεζικό πολιτικό λόγο θα πρέπει να γνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ «επανάστασης» και «μεταρρύθμισης.»
Η επανάσταση σημαίνει την ανατροπή του παλαιού συστήματος και της παλαιάς τάξης και την κατασκευή ενός νέου συστήματος. Η επανάσταση είναι συχνά βίαιη, μεγάλης έντασης, εξαναγκασμένη και αρνείται να τηρήσει το σημερινό σύστημα. Από τη σκοπιά του μαρξισμού, η επανάσταση είναι ταξικός αγώνας, ένα φλογερό κίνημα εργατών. Από τη σκοπιά του λενινισμού, πρόκειται για ένα βίαιο κίνημα. Από την οπτική γωνία των Μάο- Τσε:
«Η επανάσταση δεν είναι πάρτι για δείπνο, ή σύνταξη έκθεσης, ή ζωγραφική μιας εικόνας, ή κέντημα. Δεν μπορεί να είναι τόσο εκλεπτυσμένο, τόσο χαλαρό και απαλό, τόσο εύκρατο, ευγενικό, συγκρατημένο και μεγαλόψυχο. Μια επανάσταση είναι μια εξέγερση, μια πράξη βίας με την οποία μια τάξη ξεπερνά την άλλη».
Στο κινεζικό πλαίσιο, και μάλιστα στην πλειονότητα των πολιτιστικών και κοινωνικών πλαισίων, η «επανάσταση» είναι μια έντονη δράση: η επανάσταση απαιτεί την ανατροπή του σημερινού συστήματος. Η τήρηση του σημερινού συστήματος ή η κινήσεις εντός του σημερινού συστήματος και της τάξης δεν μπορεί παρά να είναι μεταρρύθμιση.
Αλλά είναι διαφορετικό στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, η πρόκληση και η ανατροπή του συστήματος είναι ταμπού. Είναι απλά αδύνατον. Αυτό συμβαίνει επειδή το αμερικανικό σύστημα θεωρείται ιερό, τέλειο. Μόνο τα συγκεκριμένα άτομα έχουν προβλήματα, μόνο συγκεκριμένα προβλήματα που δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σωστά. Το ίδιο το σύστημα δεν έχει προβλήματα. Συνεπώς, όλες οι ενέργειες μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο στο πλαίσιο των δυνατοτήτων του συστήματος. Ο μόνος δρόμος είναι οι εκλογές—χρησιμοποιήστε μια επιτυχημένη εκλογή για να δημιουργήσετε το σημείο εκκίνησης και τα θεμέλια της κοινωνικής αλλαγής.
Εξαιτίας αυτού, στην πολιτική ρητορική του Bernie Sanders, δεν βλέπουμε μια ριζοσπαστική επανάσταση ή μετασχηματισμό, αλλά μια πλήρη υπακοή στο αμερικανικό σύστημα. Λόγω της έγκρισης του αμερικανικού λαού κατά 100% και της υπακοής στο σύστημα, οι πιθανότητες να έχουν οι άνθρωποι ουσιαστική κριτική ή αμφιβολίες ως προς το σύστημα είναι περιορισμένες και δεν μπορεί να αναληφθεί δράση. Το αμερικανικό σύστημα έχει περιορίσει εντελώς τον χώρο μετακίνησής τους. Ακόμα και οι «ριζοσπάστες» υψώνουν ψηλά το λάβαρο του αμερικανικού συστήματος, και μπορούν να λειτουργήσουν και να επηρεάσουν την κοινωνία μόνο εντός καθορισμένων ορίων: προωθώντας τους δικούς τους υποψηφίους στις εκλογές.
Πριν από λίγες εβδομάδες, η υπόθεση της αστυνομικής βίας του George Floyd έκανε Αμερικάνους να κατέβουν στο δρόμο σε διαμαρτυρίες διαρκείας.
Ωστόσο, είδαμε κανέναν διαδηλωτή να διαμαρτύρεται για την ίδια τη δομή του πολιτικού συστήματος, των θεσμών και της κυβέρνησης της Αμερικής; Θα υπάρχει κάποιος που θα έρθει και θα κάψει το Σύνταγμα; Να κάψουμε την αμερικανική σημαία; Θα υπάρξει κάποιος που θα υποβάλει συγκεκριμένα σχέδια για δράσεις προς την ανατροπή;
Δεν υπήρχε. Οι διαδηλωτές μπορούσαν να διαμαρτυρηθούν μόνο για μερικές «συνθήκες».
Οι Ηνωμένες Πολιτείες χρησιμοποιούν τον μηχανισμό διαχωρισμού των εξουσιών για να διαδώσουν τη συντριπτική πλειονότητα των κοινωνικών αντιφάσεων μεταξύ των πολιτικών των διαφόρων τοπικών δικαιοδοσιών. Μέσω της δυνατότητας εκλογών, προκειμένου να επιλυθούν αυτές οι αντιφάσεις, ο λαός διαμαρτύρεται κατηγορώντας τους πολιτικούς, όχι τα ίδια τα θεσμικά όργανα. Στο τέλος, ο λαός πιστεύει ότι κατέχουν την εξουσία και μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική μέσω της ψηφοφορίας, συνεχίζοντας τη ζωή τους με τέτοιες ελπίδες.
Πριν από μερικές εβδομάδες, όταν ξέσπασαν ταραχές σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο υπουργός Εξωτερικών Pompeo μπορούσε ακόμα περήφανα και ταυτόχρονα να δυσφημήσει την Κίνα: Έχουμε ελευθερία του συνέρχεσθαι, της έκφρασης και της ελευθερίας της διαμαρτυρίας.
Το αμερικανικό σύστημα έχει ήδη αναπτυχθεί στο σημείο αυτό: απλώς δώστε στους πολίτες ελευθερία έκφρασης και ελευθερία διαμαρτυρίας για να αισθανθούν ανώτεροι, μετά από τους οποίους μπορούν να κάνουν ό,τι επιθυμούν.
Έχω γράψει ένα δοκίμιο με τίτλο «Από την ηθική αδειοδότηση» και τους «μαύρους πολεμιστές» έως τους «άρρωστους ανθρώπους του Χονγκ Κονγκ» στο οποίο εξήγησα την έννοια της ηθικής ελευθερίας:
«Ο κόσμος πιστεύει ότι αν είχε κάνει κάτι καλό στο παρελθόν, τότε θα μπορούσαν να συγχωρήσουν τον εαυτό τους όταν στο μέλλον δεν κάνουν κάτι τόσο καλό (ακόμα και ενέργειες που δεν συνάδουν με τα ηθικά πρότυπα του καθενός ή του κόσμου)».
Οι συνθήκες που περιβάλλουν το σύστημα των ΗΠΑ είναι τέτοιες: αν επιτρέψουμε στους ανθρώπους να εκφραστούν, τους επιτρέψουμε να επικρατήσουν ελεύθερα στην κυβέρνηση, αυτό δίνει στους ανθρώπους «πολιτικά και ατομικά δικαιώματα.» Αυτό το ίδιο παρέχει στο αμερικανικό σύστημα ηθική υπεροχή. είναι ο σκοπός και όχι τα μέσα. Στη συνέχεια, η κυβέρνηση δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα περισσότερο: Το γεγονός ότι έχουν υπάρξει τόσες φυλετικές συγκρούσεις και ταραχές τις τελευταίες δεκαετίες δείχνει ότι αυτού του είδους η «έκφραση» δεν επιφέρει καμία ουσιαστική πολιτική μεταμόρφωση. Η αμερικανική κοινωνία δεν έχει βιώσει θεμελιώδεις αλλαγές.
Το εκλογικό σύστημα των ΗΠΑ είναι μια συστηματική, εθνική μορφή «ηθικής ελευθερίας»:
Πρώτον, παρέχει στους πολίτες το δικαίωμα ψήφου, παρέχει στους πολίτες ορισμένα ονομαστικά πολιτικά και ατομικά δικαιώματα, επιτρέποντας στους πολίτες να αισθάνονται ότι έχουν εξουσία και εξουσία και, ως εκ τούτου, αντιλαμβάνονται την ηθική αυτοικανοποίηση.
Στη συνέχεια, οι πολιτικοί και οι ελίτ μπορούν να επαναλάβουν εκ νέου το μεγαλείο και τη δόξα του συστήματος, όπως είναι. «Επιτρέπουμε στους Αφροαμερικανούς να βγουν στους δρόμους! Οπότε το σύστημά μας είναι προοδευτικό.» «Είχαμε τον Ομπάμα ως πρόεδρο, πώς μπορεί η κοινωνία μας να κάνει διακρίσεις εναντίον των Αφροαμερικανών;»
Το πρώτο στάδιο της αμερικανικής πολιτικής είναι η λήψη «του δικαιώματος να εκφράζουν ανησυχίες» και η εξίσωσή του με «μέτρα για την επίλυση του προβλήματος.» Σας επέτρεψα να εκφράσετε την άποψή σας, οπότε όλα είναι καλά.
Το δεύτερο στάδιο της αμερικανικής πολιτικής είναι το «δικαίωμα έκφρασης ανησυχιών» και η χρήση του ως νομιμοποίηση για «σιωπηρή ανοχή των κακών.» Σας επέτρεψα να εκφράσετε την άποψή σας, και επέτρεψα ακόμα και έναν μαύρο πρόεδρο, οπότε για τι μιλάτε;
Όπως μπορεί κανείς να δει, ο διαχωρισμός των εξουσιών και το εκλογικό σύστημα στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει δημιουργήσει μια τέλεια «γνωστική παγίδα». Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι αυτό το σύστημα μπορεί να ενδυναμώσει τα άτομα και να παρέχει απεριόριστες δυνατότητες, ότι μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Αυτό το σύστημα είναι στην πραγματικότητα σαν μαύρη τρύπα, παίρνοντας όλες τις δυνατότητες και ρουφώντας τις και διαλύοντάς τις, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρξουν αλλαγές στην πραγματικότητα.
Πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει εξέγερση στις ΗΠΑ, επειδή δεν υπάρχει δύναμη στις ΗΠΑ που μπορεί να ανατρέψει ή να μεταμορφώσει το αμερικανικό σύστημα. Το αμερικανικό σύστημα είναι πολύ ισχυρό, μπορεί ήδη να αλλάξει το νόημα των λέξεων: μετατροπή της «επανάστασης» σε μεταρρυθμίσεις που περιορίζονται από τα όρια του εκλογικού συστήματος. Πρόκειται πράγματι για ένα εξαιρετικά ισχυρό σύστημα.
Μόνο μια τεράστια εξωτερική πίεση μπορεί να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να αλλάξουν.
Η Κίνα είναι ακριβώς μια τέτοια πίεση που ασκείται επί του παρόντος στις Ηνωμένες Πολιτείες. Στην αρχή, η πίεση ήταν αδιευκρίνιστη, ασαφής, αλλά τώρα γίνεται πιο εμφανής καθώς η Κίνα συνεχίζει την ανάπτυξή της.
Γιατί δεν μπορεί η Αμερική να επικρίνει το δικό της σύστημα;
Πέρα από την «ενδυνάμωση» των ανθρώπων, δίνοντάς τους την φανταστική ψευδαίσθηση ότι αντιλαμβάνονται την πολιτική εξουσία και μπορούν να την επηρεάσουν, το αμερικανικό εκλογικό σύστημα σχετίζεται επίσης σημαντικά με την κατασκευή από το σύστημα της ταυτότητας ενός ατόμου.
Όπως έγραψα δύο μέρες πριν στην έκθεση «Γιατί οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν καταλαβαίνουν την Κίνα. Από την αρχική πρόθεση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, έως τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, την Αμερικανική Πολιτική», οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια πολυεθνική χώρα, αφομοιώνοντας πολλούς ανθρώπους από διαφορετικές εθνότητες, εθνικότητες, πολιτισμούς και κοινωνίες. Για να ενώσει αυτούς τους ανθρώπους, μια χώρα δεν μπορεί να βασίζεται στους δεσμούς αίματος, στην κοινή εθνικότητα ή στον κοινό πολιτισμό, αλλά αντίθετα σε κοινές πολιτικές αξίες—την έγκριση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών και την έγκριση των ιδρυτικών πολιτικών αξιών των Ηνωμένων Πολιτειών.
Οι πολιτικές αξίες και το αμερικανικό σύστημα: αυτές οι δύο διατυπώνουν την «εθνική ταυτότητα» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η καταστροφή του αμερικανικού συστήματος ισοδυναμεί με την καταστροφή της αμερικανικής εθνικής ταυτότητας, που σημαίνει αναγκαστικά ότι είναι αντιαμερικανική.
Κάθε πολιτισμός πρέπει να οικοδομήσει τις δικές του βάσεις για την εθνική ταυτότητα.
Οι εθνικές ταυτότητες των ευρωπαϊκών χωρών εξαρτώνται από τη φυλή, το αίμα, τη γη και, μετά, τη γλώσσα και τον πολιτισμό. Το να αρνείσαι τη φυλή, το αίμα, τη γη και τη γλώσσα κάποιου είναι να εναντιώνεσαι στον εθνικό του χαρακτήρα και δεν είναι αποδεκτό.
Η Κίνα είναι επίσης πολυεθνική, η εθνική της ταυτότητα βασίζεται περισσότερο στον πολιτισμό και τη γλώσσα· ένας ικανός να ενταχθεί στο κινεζικό έθνος είναι κάποιος που μπορεί να γίνει αποδεκτός. Η γη είναι δευτερεύουσα, και η εθνικότητα και οι δεσμοί αίματος μπορεί επίσης να είναι παράγοντες. Εν ολίγοις όμως, η συναντίληψη του κινεζικού λαού είναι αρκετά ισχυρή, με την εθνικότητα, τους δεσμούς αίματος και άλλους παρόμοιους παράγοντες σχετικά αδύναμους. Από την άποψη του κινεζικού λαού, η καταστροφή του κινεζικού πολιτισμού, της ιστορίας, της παράδοσης ή της αντίληψης της επικράτειας και των συνόρων της Κίνας είναι αυτό που χρειάζεται για να αποκηρύξει ή να είναι άπιστος προς την Κίνα.
Από την άποψη των Ηνωμένων Πολιτειών, η εθνικότητα, το αίμα, η γη, η γλώσσα, ο πολιτισμός και η ιστορία δεν είναι βασικοί παράγοντες. Μόνο οι πολιτικές αξίες είναι. Η καταστροφή του αμερικανικού συστήματος σημαίνει καταστροφή του αμερικανικού «έθνους».
Από την άποψη οποιασδήποτε εθνικότητας, το να αρνείται κανείς τον εθνικό του χαρακτήρα είναι μη αποδεκτό, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται για την Ευρώπη, την Κίνα ή τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η διάκριση είναι ότι η αμερικανική ιθαγένεια βασίζεται στη βάση ενός πολιτικού συστήματος και αξιών.
Υπό ποιες συνθήκες μια κοινωνία ή μια εθνικότητα αντιτίθεται και αποκηρύσσει την ίδια την εθνικότητά ΤΗς;
Είμαι της άποψης ότι μόνο σε ένα διεθνές πλαίσιο θα μπορούσε κανείς να αναδείξει σοβαρές απογοητεύσεις που θα μπορούσαν να προκαλέσουν μια τέτοια αυτοκαταστροφή.
Μόνο με την αντιμετώπιση μιας τεράστιας αποτυχίας μπορεί να υπάρξει μια αυτοκαταστροφή, ακόμα και ένα «αυτομίσος».
Η έννοια της ιθαγένειας της Κίνας βασίζεται στον πολιτισμό. Τα τελευταία διακόσια περίπου χρόνια, η Κίνα έχει υποστεί ξένη εισβολή και εκφοβισμό, έχει μείνει τελείως πίσω και έχει δεχθεί παρεμβάσεις, και ως αποτέλεσμα αμφισβλητησε μεγάλο μέρος του συστήματος και του πολιτισμού της. Αυτό το είδος της αυτοαμφισβήτησης και της αυτοκαταστροφής εξακολουθεί να υφίσταται σήμερα. Οι Κινέζοι τείνουν να αναζητούν τις δικές τους «εγγενείς αδυναμίες» στον παραδοσιακό τους πολιτισμό.
Όταν η κινεζική οικονομία αναπτύχθηκε, και στη συνέχεια, όταν η παγκόσμια θέση της αναπτύχθηκε, οι άνθρωποι άρχισαν να αλλάζουν και περισσότεροι κατάφεραν να δουν τις καλές πτυχές του κινεζικού παραδοσιακού πολιτισμού και των σύγχρονων κοινωνικών πρακτικών.
Η αμερικανική έννοια του εθνικού χαρακτήρα είναι το δικό της σύστημα και η πολιτική της αξία. Τίποτα λιγότερο από μια σοβαρή απογοήτευση του αμερικανικού συστήματος, ίσως από το γεγονός ότι η Κίνα προχώρησε ολοκληρωτικά ή ξεπέρασε τις Ηνωμένες Πολιτείες, ίσως ακόμη θα μπορούσε ενδεχομένως να ξυπνήσει τους Αμερικανούς. Η βάση για τις «τέσσερις αρχες» των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ο απόλυτος ηγετικός ρόλος τους στον κόσμο για το παρελθόν, σχεδόν έναν αιώνα. Η δύναμη των ΗΠΑ έκανε τους ανθρώπους να πιστέψουν ότι το αμερικανικό σύστημα πρέπει να είναι ανώτερο, και βάσει αυτού κατέληξαν να πιστεύουν ότι ο εθνικός χαρακτήρας της Αμερικής πρέπει να είναι ανώτερος. Οι Η.Π.Α. φρουρούν και επιτίθενται σε κάθε άλλη χώρα που θα μπορούσε να αμφισβητήσει την εθνική τους δύναμη, επειδή οποιαδήποτε πρόκληση θα υπονόμευε την υποτιθέμενη υπεροχή του εθνικού χαρακτήρα των Η.Π.Α.
Εάν η Κίνα κάποια μέρα αναπτυχθεί και έρθει σε σύγκρουση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και ξεπεράσει το αμερικανικό σύστημα, τότε σίγουρα θα αποτελέσει τεράστιο πλήγμα στην αυτοπεποίθηση του αμερικανικού λαού.
Μόνο σε μια τέτοια χρονική στιγμή μπορεί ο αμερικανικός λαός ίσως να εμπλακεί σε βαθύτερη ενδοσκόπησεη σχετικά με το σύστημα και τα πρότυπά του και, ως εκ τούτου, να αναζητήσει και να εφαρμόσει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις.
Πιστεύω ότι η αμερικανική πολιτική και κοινωνία έχουν εξαιρετικά ισχυρή αδράνεια και δεν μπορούν να ξεκινήσουν βραχυπρόθεσμες προσαρμογές από μόνοι τους, εκτός αν υπάρχει εξωτερική πίεση.
Η άνοδος της Κίνας είναι μέχρι τώρα αναπόφευκτη και θα ασκηθεί πίεση στις ΗΠΑ περισσότερο καθώς συνεχίζεται. Σε κάποιο σημείο, οι ΗΠΑ θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν και να επανεξετάσουν το δικό τους σύστημα, να επιδιώξουν περισσότερες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις.
Καθώς η Κίνα συνεχίζει να γίνεται ισχυρότερη, η επιρροή της στις διεθνείς υποθέσεις θα αναπτυχθεί φυσικά και περισσότερο. Ταυτόχρονα, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βιώσουν μια σχετική πτώση, η πολιτική επιρροή τους σε όλο τον κόσμο θα αντιμετωπίσει επίσης σχετική πτώση. Η Κίνα μπορεί πράγματι να πετάξει ή να λειτουργήσει ως πρόκληση, έλεγχος ή συμπλήρωμα (η ορολογία δεν είναι σημαντική) στο αμερικανικό μοντέλο στο μέλλον, και να προχωρήσει σε διαφορετικό δρόμο από αυτόν της Δύσης.
Ο δρόμος που ακολουθεί η Κίνα θα επηρεάσει επίσης την πορεία της ανθρώπινης ανάπτυξης στο μέλλον, και πράγματι μπορεί να είναι ένας δρόμος που θα δούμε στη ζωή μας.
Τέλος, εάν υπάρχει ένα μάθημα που πρέπει να αντλήσει η Κίνα από τις ΗΠΑ σχετικά με τις αρχές των πολιτικών συστημάτων, πρέπει να είναι ότι πρέπει να θυμόμαστε διαρκώς να παραμένουμε ταπεινοί. Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να εφησυχάσει και να χάσουμε την επαγρύπνησή μας. Πρέπει να παρακολουθούμε διαρκώς τις ελλείψεις μας, να αναζητούμε μεταρρυθμίσεις και βελτιώσεις και να αναβαθμίζουμε διαρκώς τους εαυτούς μας. Οι «τέσσερις αρχες» φυσικά είναι ζωτικής σημασίας, αλλά πρέπει ταυτόχρονα να διατηρήσουμε τις χαρακτηριστικές μας, πραγματιστικές, επιφυλακτικές, μετριοπαθείς και μετριοπαθείς διαθέσεις.
Δεν πρέπει ποτέ να μιμηθούμε τους Αμερικανούς στην τύφλωση, την αλαζονεία και την ματαιοδοξία τους, την έλλειψη εσωστρέφειας ή την χονδροειδή αυτοπεποίθησή τους.
guernicaeu.wordpress.com 